besef en inzicht

Toen ik de vorige keer schreef dat ik, nu miss T tien is, al bijna 10 jaar blog, ging ik toch even terugzoeken in mijn blog, naar die eerste blogjes.
Ik las over hoe mijn leven toen was, met een baby, een achtste groeper, twee pubers en een studerende zoon op kamers. Een druk leven, dat wel en ik liet soms best vallen dat ik moe was en dat is niet verbazingwekkend.

Wat mij wel opviel was, dat ik toen zo anders moe was, dan ik nu ben. Ik voel me nu vaak zo tobberig moe, zie beren waar ze niet zijn en kan ineens om niets in de paniek schieten.
Dit zette mij heel erg aan het denken.
Ik ben voor mezelf op een rij gaan zetten waar het verschil in zit. Wat er nu zo'n grote plek in mijn hoofd en leven inneemt, wat er 'vroeger'  niet was.
De conclusie is eigenlijk simpel. Werk; de werkdruk, de steeds toenemende hoeveelheid werk, de vele adhoc werkzaamheden, maken dat ik om 17.00 uur niet meer 'uitschakel' en overstap op gezinsmodus, maar dat ik eigenlijk gezin en werk multitaskent gelijktijdig probeer te doen.
En op die manier de ballen hoog houden kan ik niet en wil ik ook niet.

De laatste tijd probeer ik het geheel in kleine stapjes terug te draaien.
Dus om 17.00 uur is mijn werk(tijd) klaar, opruimen en naar huis; en me vooral niet schuldig voelen, omdat er collega's zijn,  die wel langer blijven omdat het werk niet af is. Dat is namelijk de keuze die zij zelf maken.
Erbij hoort ook accepteren, dat ik de werkzaamheden, die ik allemaal zou moeten doen, nooit kan doen in de tijd dat ik op kantoor ben. Dit ligt niet aan mij, maar aan de hoeveelheid werk, die steeds verder toeneemt en toe blijft nemen.

En waar ik zelf tegenaan loop, is het gebrek aan structuur in mijn werk. Ga ik weer die tien jaar terug, waar ik toen werkte had ik vaste werkzaamheden, die ik  dagelijks (en soms maandelijks) uitvoerde. Het klinkt misschien verschrikkelijk saai, maar ik had er iedere werkdag ongeveer het zelfde lijstje aan werkzaamheden, dat ik afging.
Dit werd deed ik veel al uit routine, waardoor ik na werktijd nog genoeg energie over had voor het gezin met alle beslommeringen.

Dit is iets wat ik zelf weer moet regelen, dus ik maak iedere werkdag, zodra ik binnen ben een lijstje met wat ik die dag ga doen.  Hierbij lees ik ook eerst alle mail door, kijk of er dingen bij staan die met spoed opgepakt moeten worden en doe deze eerst. Daarna volgen de werkzaamheden van mijn lijst en omdat ik mezelf haalbare doelen stel, heb ik de meeste werkzaamheden (van de lijst) ook afgerond aan het eind van de dag. En ook accepteren, dat er soms nauwelijks iets van de lijst gebeurd, omdat ik ineens wat werk van een collega moet overnemen.

En ik merk dat dit alles begint te helpen, natuurlijk ben ik moe aan het eind van een werkdag, maar ik voel met niet compleet leeggezogen wat betreft energie.
Daarbij kan ik me ook (vanaf een uur of vier) echt verheugen op m'n kleine fietsritje naar huis, zeker nu het van dat prachtige nazomer/herfstweer is.

Het inzicht wat bovenstaande mij geeft, zorgde toch al voor een verandering in mindset bij mij.
Waar vroeger gezin nummer 1 voor mij was, ging de laatste paar jaar het werk een steeds grotere plaats innemen, waardoor het bijna een gedeelde eerste plaats met mijn gezin had.
Dat ga ik nu langzaam aan weer terug draaien en misschien zal dat op de termiijn wel betekenen dat ik moet gaan uitkijken naar ander werk, dan moet dat maar zo zijn. Dat zien we tegen die tijd wel.
Voorlopig ga ik het eerst maar eens op mijn manier proberen

Update..... over hoe het nu reilt en zeilt

Met oudste dochter gaat het goed. Het herstel waar we op hoopten na het eerste infuus, zette in en vervolgde zich na het tweede infuus. Dochterlief pakt haar leven weer op, spreekt af met vriendinnen, gaat weer sporten, wil rijlessen nemen en is aan het solliciteren voor een stageplaats of tijdelijke baan voor de komende tijd.
En ook gaan we nog weleens een zondagmiddag samen aan de wandel; genieten van de herfst of uitwaaien op het strand.

Nu ik zie dat het goed gaat met M. kan ik eindelijk al die spanning en zorg van de laatste maanden loslaten. Nu kan ik toegeven dat ik moe ben, laag in mijn energie zit en vaak spierpijn heb, zonder gesport te hebben. Voor mij is het even doorbijten, straks in de herfstvakantie ben ik de hele week vrij en omdat we dan ook een paar dagen weggaan, hoop ik om in een andere omgeving wel tot rust te komen.

Maar er gebeurde natuurlijk nog veel meer.
Miss T vierde haar tiende verjaardag. Nu hebben wij een heuse tiener in da house!
Dat betekend ook dat mijn 10-jarig blogjubileum dichterbij komt. Ik ben begonnen met bloggen, vlak voordat mijn zwangerschapsverlof er op zat, toen miss T  3 maanden oud was. Dit eerste blog bestaat niet meer, ik heb het gedelete toen ik overstapte naar blogger, waar ik nu dus al een lange tijd  schrijf over mijn gezin.

En verder ben ik druk aan het breien; de basis van het sokken breien krijg ik steeds beter onder de knie. En een paar sokken breien gaat ook steeds vlugger.
Al ben  ik nu niet met sokken bezig ben, maar heb een shawl op de pennen  staan. Binnenkort zal ik toch de haaknaald moeten oppakken, want rond begin december zal ik een klein dekentje af moeten hebben voor een klein meisje dat dan geboren gaat worden.
Dus straks in de herfstvakantie, zie ik mezelf wel zitten, in ons vakantiehuisje, open haard aan en dan lekker knus haken voor mijn tweede kleindochter.

reilen en zeilen 3

Inderdaad weer een vervolg, want in plaats van herstel wat de operatie zou brengen,  verslechterde haar toestand. Er vormde zich een abces en de door de mdl arts voorgeschreven antibiotica kuur gaf zo veel bijwerkingen, dat ze er doodziek van werd.
Een week geleden was zij er klaar mee en zaten we eerst bij de seh van ons plaatselijk ziekenhuis, maar na enige tijd wachten ( zo'n drie uur) werden we doorgestuurd naar een groter ziekenhuis uit dezelfde groep maar in Den Haag.
Daar is een aparte mdl-afdeling, terwijl ons ziekenhuis hiervoor alleen een poli heeft.
Wel waren we zo slim om eerst nog even langs huis te gaan om wat spulletjes op te halen, want als je aan het eind van de middag doorgestuurd wordt als recent ge-opereerde crohnpatient met koorts, is opname wel zeer waarschijnlijk.

En natuurlijk werd ze opgenomen en meteen dezelfde avond werd het abces open- en schoongemaakt, waarnaar de koorts vrij snel daalde.
De dagen erna werden er nieuwe onderzoeken gedaan en werd er gesproken over een behandelplan.

Voor mij waren het dagen van heen en weer rijden, en echt dwars door Den Haag met de auto is zo niet mijn hobby. Bezoekuren proberen te combineren met werktijden. En nu eindelijk wel begrip krijgen op mijn werk voor de hele situatie.
Dochter voelde zich de ene dag beter dan de andere, maar hoorde ook weinig van de langskomende artsen, want die wilden eerst alle uitslagen zien, voor ze meer konden vertellen.

Donderdag appte dochter dat ze het infuus zou krijgen met medicijnsoort die ze eerst zelf wekelijks prikte. Uit de mri en de endoscopie bleken er nog ontstekingen in de darm te zitten.
Maar vrijdag was het zo ver, hing de infliximab aan de infuusstandaard en gaf zij hierop geen allergische reactie. Ook appte zij dat ze of dezelfde dag of anders in het weekend al naar huis mocht.
Het werd dezelfde dag, dus vrijdagmiddag hebben wij (natuurlijk wilde broer en zusje mee) haar opgehaald.
En nu is zij weer thuis en hopen we dat de werkzaamheid van de inflixi snel merkbaar wordt, zodat dochter eindelijk kan gaan aansterken en herstellen.

Een chronische ziekte heeft enorm veel impact op je leven, dat zie ik bij mijn beide dochters. Oudste dochter bekijkt het altijd heel nuchter, van dit is nu eenmaal de situatie en daar moet ik mee leven. Het is wat het is.
Maar dat haar ziekte haar nu beperkt  mag duidelijk zijn, al bijna drie maanden komt zij de deur niet uit, is haar leefwereld niet groter, dan slaapkamer, woonkamer, toilet en badkamer. Dit heeft ook gevolgen voor haar studie, want ondanks alles is zij nog wel afgestudeerd en zou zij eigenlijk begin september aan haar masterstudie zijjn begonnen.
Dat laatste gaat nu niet lukken, is absoluut niet haalbaar, dus zij zal zich moeten gaan uitschrijven en het over een half jaar of een jaar opnieuw gaan proberen.
Herstel is nu het belangrijkste.

kleine meisjes worden groot

Miss T
Nog een paar weken en dan wordt ze 10. Een tiener, zoals ze dat zelf zegt.
En ze wordt groot.
De mooie lange zomer heeft haar goed gedaan, we hebben er ineens een paar cm meer miss T bij.
Maar ook als ik terug kijk naar het afgelopen jaar, is ze ook gegroeid in haar doen en laten, ze is veel zelfstandiger geworden.
Het heeft haar enorm veel goed gedaan, dat ze zelf op de fiets vanaf school naar de kidsclub mag rijden op de dagen dat ik werk.
En als je zelf van en naar de kidsclub fietst, kun je ook zelf naar jazzballet fietsen of naar een vriendinnetje die net wat verder in de wijk woont.
Haar wereld is hiermee duidelijk groter geworden en aan de manier waarmee zij hiermee om gaat, zien we ook dat ze er ook aan toe was.

En dan gaat ze volgende week beginnen in groep 7.
Had ze voorgaande jaren altijd wel weer zin om naar school te gaan, dit jaar eigenlijk niet. Natuurlijk is het leuk om weer een nieuwe etui, agenda en map te hebben, maar gewoon om ze uit te stallen in een hoekje van je kamer, niet om ze echt te gebruiken.

Nog een ding waarvan miss T denkt dat ze er aan toe is/het absoluut nodig heeft, is een mobiel.
Zelf ben ik geen voorstander om kinderen op de basisschool met een mobiel te laten lopen. Mijn simpele uitleg is altijd, of ze zitten op school of ze zijn thuis en afspreken met iemand kun je ook doen door er langs te gaan en gewoon aan de deur vragen. Dat werkte toen ik jong was, dat werkte toen mijn oudere kids jong waren en eigenlijk werkt dat nu ook prima.
Helaas merkte ik  dat er diverse whatsapp-groepjes zijn tussen de leerlingen onderling, waarin soms ook afspraken gemaakt worden over een open-podium optreden, en deze mist miss T.
Ja, ze is inderdaad een van de weinigen zonder smartphone in haar klas, terwijl die apparaten eigenlijk de klas niet in mogen.

Maar toch ben ik hierdoor wel overstag, lief heeft nog een oude smartphone, die voor miss T prima zal voldoen.
Ik heb het voor mezelf dan ook goed gepraat, dat we haar nu kunnen leren om er verantwoordelijk  mee om te gaan.

Hoe gaan jullie hiermee om en welke regels zijn er in huis mbt mobieltjes?

Reilen en zeilen 2

Vandaag een week geleden liep ik met M. naar de afdeling waar zij zou verblijven na de operatie. En totdat ze opgehaald werd om richting ok te gaan mocht ik blijven.
En daar begon het grote wachten, ik zat thuis op de bank en breide me suf, met m'n telefoon pal naast me.
Het verlossende woord kwam na half 3, de chirurg belde om te zeggen dat de operatie goed was gegaan. Bijna twee uur later belde iemand van de verpleging om door te geven dat ze nu weer op zaal lag en we langs mochten komen.
Samen met haar broer ging ik langs en zaten wat bij haar. Ze was nog slaperig van narcose/medicatie en had pijn.
Het deed mij ook pijn om haar zo hulpeloos te zien.

Maar de dagen er na ging het steeds iets beter, ze kon (en moest) haar bed uit, al was het maar op de rand van het bed zitten.

Toch kwam vrijdags nog voor ons (en haar) geheel onverwachts het nieuws dat ze naar huis mocht.
(wij liepen met miss T in het natuurhistorischmuseum in Rotterdam)

Omdat M. zelf nog haar twijfels had over naar huis gaan, zo goed voelde zij zich helemaal niet. Ook de verpleging had al aangegeven dat zij nog best een nacht kon blijven, als zij zich daar beter bij voelde, overlegde we met haar om de beslissing over wel of niet naar huis gaan uit te stellen tot het bezoekuur.
Maar toch, toen wij voor het bezoekuur kwamen, zat ze aangekleed en tas ingepakt te wachten, ze durfde het aan. Al was het alleen omdat ze thuis wellicht rustiger kon slapen dan op de afdeling.

En nu is het een week na de operatie, en iedere dag gaat het iets beter met haar, kan ze weer wat makkelijker bewegen en eet ze ook iets meer.
Want behalve herstellen, moet ze ook aansterken, vanwege het grote gewichtsverlies in de maanden voor de operatie.

Verder deze week nog rust, maar voor volgende week staan er al twee afspraken op de planning, met de mdl-arts en op de poli van de chirurgie, dus ze houden haar goed in de gaten. (en dat doen wij ook)