Reilen en zeilen 2

Vandaag een week geleden liep ik met M. naar de afdeling waar zij zou verblijven na de operatie. En totdat ze opgehaald werd om richting ok te gaan mocht ik blijven.
En daar begon het grote wachten, ik zat thuis op de bank en breide me suf, met m'n telefoon pal naast me.
Het verlossende woord kwam na half 3, de chirurg belde om te zeggen dat de operatie goed was gegaan. Bijna twee uur later belde iemand van de verpleging om door te geven dat ze nu weer op zaal lag en we langs mochten komen.
Samen met haar broer ging ik langs en zaten wat bij haar. Ze was nog slaperig van narcose/medicatie en had pijn.
Het deed mij ook pijn om haar zo hulpeloos te zien.

Maar de dagen er na ging het steeds iets beter, ze kon (en moest) haar bed uit, al was het maar op de rand van het bed zitten.

Toch kwam vrijdags nog voor ons (en haar) geheel onverwachts het nieuws dat ze naar huis mocht.
(wij liepen met miss T in het natuurhistorischmuseum in Rotterdam)

Omdat M. zelf nog haar twijfels had over naar huis gaan, zo goed voelde zij zich helemaal niet. Ook de verpleging had al aangegeven dat zij nog best een nacht kon blijven, als zij zich daar beter bij voelde, overlegde we met haar om de beslissing over wel of niet naar huis gaan uit te stellen tot het bezoekuur.
Maar toch, toen wij voor het bezoekuur kwamen, zat ze aangekleed en tas ingepakt te wachten, ze durfde het aan. Al was het alleen omdat ze thuis wellicht rustiger kon slapen dan op de afdeling.

En nu is het een week na de operatie, en iedere dag gaat het iets beter met haar, kan ze weer wat makkelijker bewegen en eet ze ook iets meer.
Want behalve herstellen, moet ze ook aansterken, vanwege het grote gewichtsverlies in de maanden voor de operatie.

Verder deze week nog rust, maar voor volgende week staan er al twee afspraken op de planning, met de mdl-arts en op de poli van de chirurgie, dus ze houden haar goed in de gaten. (en dat doen wij ook)

Castlefest

Het zit er weer op.
En het was weer heerlijk.
Castlefest is voor mij, voor ons, meer dan een gewoon festival, het is ook de viering van Lammas/Lughnassadh.
Het is een heel groot samen zijn met mensen, die ook op (ongeveer) dezelfde manier als wij in het leven staan.
Het is een festival van zijn-wie-je-bent en dit ook kunnen en mogen  laten zien.
Voor mij is het ook een moment van terugkeren naar de bron, mijn kern. En ieder jaar neem ik mij voor die rust vast te houden in het gewone dagelijkse leven, en ieder jaar op een bepaald punt weet ik dat dit weer jammerlijk mislukt.
Gelukkig is er volgend jaar ook weer Castlefest.

Miss T nam twee dagen een vriendinnetje mee en behalve boogschieten werden de meiden ook betrokken bij een larp-spel, waarbij ze ingelijfd werden raadsheren van de koning. Leuk om te zien, hoe ze, over de eerste verlegenheid heen, zich serieus in hun rol inleefden.

Lammas / Lughnasadh

Dit is het feest van de eerste oogst, de graanoogst,  om de aarde te bedanken voor haar mildheid.

De Keltische naam van dit feest, Lughnasadh, betekent 'rouw om Lugh'  , terwijl de Saksische naam, Lammas, 'broodmis'  betekent.
Het representeert het vervagen van het licht van de zon en dus de dood en opoffering van Lugh.
Door deze opoffering kunnen wij van de oogst genieten, anders zouden de gewassen zijn verbrand op de velden.
Lammas / Lughnasadh is de uitkomst van Samhain, Imbolc en Beltane. 
Nu vier je de uitkomst van wat geplant werd met Samhain, gezaaid met Imbolc en bloeide met Beltane.

Lammas is een saksische naam en betekend brood, Lammas is dus het feest van het brood.
Dit is een tijd, die rust na gedane arbeid markeert, een tijd om voorraad in te slaan.
Het is een tijd van vieren en genieten van de uitkomst van ons dagelijks werk.

Het is de tijd van analyseren en evalueren, de voorbereidingen voor de komende donkere tijd, waarin we terug kijken op het jaar en teren op de oogst van de zomer.
We staan stil bij wat we bereikt hebben en zijn dankbaar voor wat we hebben.

Het is een tijd om anderen te laten delen in onze overvloed.
Lammas geeft ons de gelegenheid om na te denken over wat beter had gekund en over wat goed is en voortgezet kan worden.

Deze periode staat in teken van de elementen vuur en water.
Het vuur van Litha brandt nog in ons, maar al wel minder heftig.
En dit vuur zorgt er voor dat Lammas nog een heel uitbundig feest is, met muziek, zang en dans.
Het water zorgt al voor een beginnende stroming van emoties, waardoor we onze oogst kunnen overdenken en zien wat goed is en wat we moeten loslaten.

Dit is het laatste uitbundige feest, na Lammas keren we ons weer langzaam naar binnen.

Extrovert wordt weer introvert.

Buiten leven wordt weer leven binnen met het gezin.

Zonnewarmte wordt verruild voor de warmte van wol en vuur.

Maar voor nu:

dans, maak muziek, eet, drink en wees vrolijk.

Vier de oogst en toon dankbaarheid voor de overvloed van de Moeder.

Blessed Lammas

Blessed Lughnassad

reilen en zeilen

Vanmorgen schrok ik iets naar half 7 wakker, en was even alle besef van dagen kwijt. Terugrekenend kwam ik tot de conclusie dat het echt maandag was en dat ik vandaag, ondanks eerdere afspraken, niet ging werken.
Het meisje, dat eerst bij ons stage liep, zal de komende weken bij ons vakantiewerk doen en daarbij een deel van mijn werk overnemen.
Dus zou ik ook maandag komen om haar wegwijs te maken. Maar 'stagiair'  begint dinsdag pas en er zou in de ochtend ook nog een software update plaatsvinden van het programma waar ik al mijn werk mee doe. Dus collega en ik besloten gezamelijk dat het zinloos was om te komen, ook al omdat ik geen hele dag kan, vanwege een afspraak bij de anesthesist met dochter M vanmiddag.
Ik heb natuurlijk deze verandering van plan via de mail gemeld aan mijn leidinggevende (is met vakantie), zodat hij op de hoogte is en ook weet dat het een afspraak in overleg is geweest.

En dan vanmiddag naar de anesthesist met M als voorbereiding op haar operatie.
Eigenlijk heb ik al weer genoeg ziekenhuis gezien.
Afgelopen vrijdag belde M mij terwijl ik aan het werk was. Zij had de dag ervoor al contact gehad met  de chirurg, nadat zij een medicijnsoort had afgebouwd, kreeg ze steeds meer pijn en ook koorts.
De chirurg had contact hierover gehad met de MDL-arts en nu kreeg zij het advies zich te melden op de SEH bij een ziekenhuis in een andere gemeente, want doordat er geen mdl arts aanwezig was dit weekend, mocht ons plaatselijk ziekenhuis haar niet opnemen, als dit nodig mocht zijn.
Gezellig een half uurtje in de bloedhitte naar het RG gereden.
Wel een redelijk nieuw en modern ziekenhuis.

Netjes gemeld op de spoedpost en daar begon het wachten - onderzoeken - wachten - bloedprikken - wachten - nog meer onderzoek - nog meer bloedprikken en wachten.
En toen werd ze ter observatie opgenomen vanwege koorts en hoge ontstekingswaarden.
Ze installeerden haar op een zaaltje en zij mocht zelfs nog een paar beschuitjes eten, want vanaf 24.00 uur zouden ze haar nuchter gaan houden voor de buikecho die ze de volgende ochtend gingen uitvoeren. Dochter was daar wat sceptisch over, want ze had pas nog echo en mri gehad, dus het was wel zeer duidelijk waar de ontsteking zit. Maar het schijnt dus ook mogelijk te zijn dat zich naast de ontsteking ook nog abcessen vormen en dat wilden ze uitsluiten.
Dus 's avonds tegen achten reed ik alleen terug naar huis, door de adrenaline was ik niet eens moe en had geen honger, terwijl ik al vanaf 6.30 uur in touw was en om 12.30 voor het laatst wat had gegeten.
De volgende morgen meteen met M (wh)appen, ze had goed geslapen en vooral honger en dat terwijl de ontbijtkar er zo goed uitzag.
Later hoorde ik ook van haar dat er op de echo geen extra verrassingen waren te zien en terwijl ik al met missT en zoon J onderweg was voor het bezoekuur -appte M dat ze naar huis mocht.

Het is duidelijk niks doen en zich laten bedienen doen haar goed (grapje), maar eigenlijk is het wel zo. Ze mag nu geen energie verspillen aan dingen die vermeden kunnen worden.
Dus heeft Lief zondagmorgen haar bed verplaatst naar zijn werkkamer, zodat ze nu kan liggen/slapen vlakbij de douche/wc en geen extra trap af moet om daar te komen.
Dit was al het plan voor na de operatie, maar bleek nu gewoon al nodig te zijn. En verder moet ze liggen, dutjes doen, naar beneden om wat te eten, op de bank hangen en weer naar boven om met de kat te knuffelen en samen een slaapje te doen.

Alleen moet Nutty (nutmeg) wel door hebben waar ze haar moet zoeken, want deze oude, misschien licht dementerende, poes is even de kluts kwijt. Ze zit nu regelmatig op de zoldertrap te miauwen naar M, zo van ga toch mee naar boven.......
Maar dat komt vast wel goed.

Change of plans

De schoolvakantie is al in zijn tweede week
Miss T geniet van alle tijd, die ze nu heeft. Lief en ik moeten allebei nog zo'n anderhalve week bikkelen voor ook wij vrij zijn.
En verder zijn we druk........... druk met het annuleren van onze vakantie.

Begin juli hoorden we dat oudste dochter geopereerd moet worden ivm ontsteking die niet meer met medicijnen onder controle te krijgen is (ziekte van crohn).
Inmiddels is de datum bekend en deze zou in onze vakantie vallen en dat gaat niet.
Ik geloof niet dat ik van onze reis zou genieten als dochter in het ziekenhuis zou liggen of net thuis zou zijn. Daar ben ik toch te veel moeder voor (ook al is dochter bijna 21 en vond zij het eerst onzin dat we zouden annuleren)
Nadat zij gesprek met de chirurg had en hij haar ook vertelde dat zij best wat nazorg nodig heeft in de weken erna, was het besluit heel snel genomen.

Miss T was eerst nog best een beetje verdrietig, toen zij ook hoorde dat wij niet weggaan, maar met de belofte dat we alles gaan verplaatsen naar volgende zomer was het wel goed.
Daarbij begrijpt ze ook wel dat haar zus echt ziek is, het huis bijna niet meer uitkomt en ook zelf haar vakantie al heeft geannuleerd.

Dus onze vakantie gaat wat anders lopen dan we hadden gepland.
Ik kan me er geen voorstelling van maken, niemand van ons kan dat. Het is afwachten hoe de operatie verloopt, of er zich geen complicaties voordoen en hoe M zich voelt als ze weer thuis is.
Voor mij voelt het als of ik in wacht-stand sta. Wat eigenlijk niet goed is, want ik moet ook gewoon genieten van de vrije dagen die ik nu heb en maar accepteren, dat het geheel nu niet te plannen valt en we maar van dag tot dag moeten kijken.

Voorlopig nog anderhalve week werken. Mijn werkgever is overigens volledig op de hoogte van de situatie en toch toen ik vroeg of het bespreekbaar is om een aantal vakantie om te gaan zetten in zorgverlof - gewoon de dagen nadat M uit het ziekenhuis is en ze echt zorg nodig heeft - keek hij zeer bedenkelijk en met een daar moet ik over nadenken, ben ik voorlopig het riet in gestuurd.
Na zijn vakantie kom ik er nog bij hem op terug, dan ga ik dat 'gevecht' wel weer aan.
Nu even niet.
Nu even niks.

(de foto's zijn van afgelopen vrijdag toen Lief en ik samen uitgingen en daarbij de zon zagen ondergaan)