Stiller leven

Bij de aanvang van deze lockdown las ik enkele berichten en insta-captions, dat deze tijd, waarin je als kerngezin op elkaar bent aangewezen  het concept slowliving  - simple living - een impuls zou geven; meer tijd doorbrengend bij elkaar, meer aandacht voor elkaar,  meer rust in het gezin.
Op dit moment ervaar ik dit toch heel anders.
Voor mijn gevoel heb ik het nu drukker dan ooit.

Behalve met de huishoudelijke klusjes ben ik bezig om miss T op haar schoolwerk gefocust te houden, zodat ze ook echt alles van de weektaak doet en niet alleen wat ze leuk of makkelijk vindt om te doen.
Ik probeer iets creatiefs te verzinnen voor de woensdagmiddag, daarvan dacht ik nog dat is een koud kunstje, want tot een jaar of twee geleden was de woensdagmiddag onze vaste knutselmiddag.
Het lukt best, maar vraagt wel wat voorbereiding van mijn kant.

Dan doe ik de boodschappen, vanwege het deurbeleid van de supermarkten doe ik deze nu alleen. En ik vind het nog best ingewikkeld; boodschappen doen voelt als een soort awkward stoelendans (met winkelwagentjes, dat wel) met de overige aanwezigen om terwijl je je aan de afstandregel probeert te houden, toch al je boodschappen te kunnen doen.

Ook werk ik nog steeds buitenshuis en eigenlijk ben ik daar best blij mee. Even een andere omgeving, maar ook dat is anders dan wat het was. Er zijn minder collega's op de vloer en het contact met de collega's die er zijn is 'afstandelijk'.
Collega's, die ik op werkdagen altijd even sprak, heb ik nu al twee weken niet gezien of gehoord. Dat voelt allemaal best vreemd.

Mijn hoofd loopt echt om, afgelopen vrijdag voelde ik me zo intens moe. Ik ben constant bezig voor mezelf een nieuw evenwicht, een nieuw normaal, te zoeken in deze verwarrende tijd, waarvan ik denk dat deze nog enige tijd gaat duren.

Toch nog een positieve afsluiter. Ik heb nog nooit zo veel gewandeld in onze buurt als in de afgelopen twee weken, tenminste niet sinds miss T de kinderwagen leeftijd is ontgroeid.
Ik heb gelukkig nog steeds yoga, want mijn yoga lerares stuurt iedere werkdag een online les van een half uur.
Dus noodgedwongen worden mensen misschien wel creatiever en dat is dan wel weer mooi.
En gelukkig zijn wij  gezond, gaat het goed met mijn moeder aan de andere kant van het land en ook met mijn overzeese kind met gezin gaat alles voorspoedig en dat zijn toch belangrijke dingen.
Blijf gezond!
Stay Safe!

Als de realiteit voelt als SF

Nu ben ik helemaal geen liefhebber van SciFi, lees liever Fantasy of Historische romans, maar net als bijna iedereen heb ik echt weleens een boek gelezen of film gezien over de wereld na een algehele ramp, waarbij een handjevol overlevende angstig de straten afstroopt op zoek naar voedsel en spullen om te kunnen overleven.

Zo erg is het gelukkig hier niet, hoor.
Maar het is wel zo dat er in twee weken veel verandert is.
Wat altijd vanzelfsprekend was, is nu niet mogelijk.
Wat is het eigenlijk een groot goed om zomaar de deur uit te kunnen stappen, een stuk lopen, ergens boodschappen doen, praatje met een winkelier, verder wandelen, bij een leuk uitziend winkeltje naar binnen lopen, rondkijken en weer verder gaan en dan ergens een cafe binnengaan voor een kop koffie.
Natuurlijk heb je dat nooit als bijzonder gezien, tot het niet meer kan zoals nu.

Als ik zie hoe stil het nu is in ons buurtwinkelcentrum, mensen die met een grote boog om elkaar heen lopen. Het moet, maar het voelt niet fijn.

Maar als we met deze tijdelijke niet-vrijheid, kunnen doorbreken dat er steeds meer mensen ziek worden, dat de IC's van de ziekenhuizen de toeloop van zieken niet meer aankunnen, dan heb ik dat er echt voor over.
Gewoon om het tij te keren, moeten we nu aan elkaar denken en dit voor elkaar over hebben.

Want diep in mij zit een zorg, wat nu als deze maatregelen niet helpen, het aantal geinfecteerden explosief stijgt, de ziekenhuizen overvol raken, heeft het ziekenhuis dan nog tijd, ruimte en middelen om mijn oudste dochter haar infuus te geven met de medicijnen die zij iedere zes weken zo hard nodig heeft.
Dat dus.
En nu ik het hier heb opgeschreven, schuif ik deze zorg heel ver naar de achtergrond en ga ik gauw beneden kijken hoe ver miss T is met haar thuisschoolwerk.
Ik denk dat we zo wel even een uurtje crea kunnen doen.

Ostara - Lente Equinox

Ostara betekent de komst van het seizoen van vruchtbaarheid en groei; de lente! Ostara is de godin van het lenteseizoen, haar naam slaat op het oosten, de richting waar het licht, de zon, vandaan komt. Ostara is de godin van de stralende morgen, het stijgende licht.



Ostara is een tijd om te zaaien, een tijd waarin we alles wat we ons met Samhain hebben voorgenomen uit beginnen te voeren.
De dagen worden langer, de nachten korter. De zon wint aan kracht en warmte, de aarde krijgt langzam kleur.

Bij de lente equinox krijgt het licht de overhand, want hierna zullen de dagen langer zijn dan de nachten,
Het belangrijkste symbool van Ostara is het ei, dat de vruchtbaarheid in de natuur symboliseert.
Het wijst ons er ook op dat plannen die tijdens de winter op innerlijk niveau werden uitgebroed nu in ons leven in de praktijk kunnen worden uitgevoerd. Mogelijk zetten we nu de stappen in de richting van iets waar we alleen nog maar van hebben gedroomd.
Dit is het feest van het nieuwe leven, nu laten we de winter achter ons en alles wat bij de winter hoort.



Eieren misschien met beschilderingen versierd horen nu op het altaar. Zij geven het ontluiken weer van het leven uit de duisternis, het op borrelen van ideeën uit diep innerlijke niveaus. Eieren zijn het symbool van de vruchtbare godin, vol belofte en potentieel leven.
Niet voor niets is dit feest vernoemd naar de oude Teutoonse Godin Oestre, wiens naam verband houdt met ons moderne woord oestrogeen, voor het hormoon dat de ovulatie stimuleert.

Dit is de tijd van Ostara, godin van licht en vruchtbaarheid.
Ze leert ons in het hier en nu te leven, het heden te eren en om het kind in onszelf te omarmen.



May I go with the love and guidance of the great goddess Ostara and her hare in my heart.
Merry meet, merry part and merry meet again.

Blessed Ostara

Andere tijden, maar nog steeds rust en regelmaat

Al is binnen een paar dagen het leven zoals wij dat kenden compleet verandert. Er zijn gelukkig dingen die nooit veranderen, de zon komt altijd weer op en na onze Hollandse kwakkel-winter wordt het nu lente.

Sinds vrijdag werkt mijn Lief vanuit huis, nu werkt hij wel vaker een (mid)dagje thuis, maar voor drie weken vraagt dat wel om wat aanpassingen. Zeker nu ook, oudste dochter M, jongste zoon J en onze miss T thuis zitten.
En nee, ik niet, ik ga nog de deur uit om te werken. Het bedrijf waar ik werk heeft niet genoeg capaciteit om iedereen waar mogelijk thuis te laten werken of de werkzaamheden laten  thuis werken gewoon niet toe (als in onmogelijk).

Zondagavond al zag ik op instagram bij verschillende 'moeders' schema's voorbij komen met een dagindeling om een ritme te houden.
Dat vond ik helemaal geen gek idee, want dit geeft houvast en ritme en dat is iets wat miss T goed kan gebruiken.
Dus in de loop van de maandag knutselde zij en ik wat in elkaar, een ritme waar zij zich ook fijn bij voelt.

Haar basisschool werkt al met veel digitaal lesmateriaalen misschien dat dit nu een voordeel was, want vanaf dinsdag kon miss T met schoolwerk aan de slag.
Zelf was ik die ochtend op m'n fiets gestapt om wel naar mijn werk te gaan en dat voelde best bizar. Voor mij voelde het of ik de veilige bubbel van ons gezin moest verlaten, thuis voelt voor mij nu echt als mijn veilig plek.
Miss T hield mij via whatsapp op de hoogte van de stand van zaken betreft haar thuiswerk, ze ging duidelijk sneller dan op school door haar werk heen, minder afleiding, maar ook minder gezelligheid, minder contact en minder aanspraak.
Had zij eerst nog het idee dat het een soort gezellig vakantie-achtig iets zou worden, immers geen school, toen zij besefte dat afspreken met vriendinnen er ook niet in zat, veranderde dat haar kijk op deze semi-isolatie toch wel even.
We zijn nu als gezin meer op elkaar aangewezen dan anders.

Wat we wel doen om het nog steeds leuk te houden, we gaan naar buiten, wandelen hele stukken door de buurt. Vandaag liepen miss T en ik naar ons oude huis, waar wij woonden toen zij een baby was, maar waar zij geen herinneringen aan heeft, omdat zij anderhalf jaar was toen we verhuisden.

En het samen knutselen op de woensdagmiddag is weer in ere hersteld. Gelukkig had ik nog wat restjes vilt liggen waar we nu bloempjes van hebben genaaid, dus inmiddels kan miss T de festonsteek.

De eerste drie dagen zijn dus redelijk gladjes verlopen, maar ik weet niet of ik dit na een week ook nog zeg. De tijd zal het leren.
Voor nu zeg ik alleen nog; let goed op jezelf en probeer gezond te blijven!

kleine meisjes worden groot

Ze heeft haar middelbare school voor volgend jaar al uitgekozen.
Het wordt dezelfde school, waar haar zus en twee van haar broers ook naar toe gingen.

En vandaag ging ze voor de allerlaatste keer naar de opvang. De eerste keer was het KDV toen ze een heel klein pukje van 15 weken oud was, wat vond ik het toen moeilijk haar in de armen van de leidster daar achter te laten.
De babygroep werd de peutergroep en met de basisschool werd dit de bso en de afgelopen twee jaar was het de kidsclub (de naschoolse opvang voor 9 jaar en ouder)
Dat is ruim 11 jaar opvang en zorg en daar namen we vandaag afscheid van.
Best wel een mijlpaal, vind ik en denk een beetje sentimenteel aan dat kleine pukje in die maxicosy naast me in de auto.
Ze is inmiddels een echte puber, die mij duidelijk liet weten dat ze makkelijk die paar uurtjes alleen thuis kan zijn.
En dat geloof ik ook, dat weet ik eigenlijk wel zeker.
Het is alleen dat ze zo snel groot is geworden (maar daar hebben vast alle moeders last van)