Castlefest Winter Edition 2018

Sinds 2015 heeft Castlefest ook een winter editie.
Vorig jaar gingen wij voor het eerst en vonden het een gezellig kleinschalig festival, maar och wat was het koud.
Dit jaar hadden we er eigenlijk helemaal niet meer aangedacht, totdat ik op de fb-pagina van mijn favoriete kruidenvrouwtje las, dat zij dit weekend weer in Lisse zou zijn.
Toen begon mijn castlefest-bloed toch ook weer te kriebelen en Lief en ik besloten om  ook een dagje te gaan.
Met de kou van vorig jaar in gedachten, dit jaar er goed aangedacht dat de kleding uit veel laagjes moest bestaan om warm te kunnen blijven. (In mijn geval: thermopanty-shirt met lange mouwen-onderrok-langejurk met lange mouwen - langejurk met korte mouwen - rijglijfje - fluwelen lange jas - wollen omslagdoek - en viltenhoedje, handwarmers en handschoenen niet te vergeten)

Een half uur na opening waren we op het terrein, het was gezellig vol, maar absoluut niet te druk. Het was inderdaad best koud, maar overal op het terrein stonden vuurschalen en vuurkorven waar je, je even bij kon warmen.
Kou verbroedert kennelijk, dus de sfeer bij deze vuurtjes was super gezellig.
Wij hebben wat over het terrein gelopen, ons bij vuurtjes gewarmd en ons warm gedanst bij enkele bandjes. En  natuurlijk ging miss T boogschieten om voor ons vlees voor de winter te verkrijgen.

Aan het einde van de middag begon het toch wel kouder te worden, zelfs ik voelde dat (miss T had er zeker last van) en ook al hadden we graag de vuurshow willen zien, we besloten toch om naar huis te gaan.
Het was goed zo.
En dan thuis, heerlijk rozig van een dag buiten, opwarmen met een glas gluhwein.

november update

Drie keer knipperen met je ogen en november is al ruim over de helft.
Het werd ineens echt herfst  met van die koude ochtenden, dus moesten er snel sjaals, mutsen en handschoenen worden gekocht. Miss |T en ik fietsen nog steeds iedere dag naar school /werk.
Ik vind het heerlijk hoor, die frisse ochtenden, waarin je al duidelijk de winter ruikt. Dat stukje fietsen naar m'n werk is dan echt genieten.

Miss T kreeg haar verslag(rapport) mee, het eerste verslag gaat er vooral over hoe het kind in de klas staat en zich 'gedraagt'. Al kan miss T soms best onzeker zijn, zit ze toch goed in haar vel en is ze op haar plek in deze klas.

En we hadden ook iets te vieren deze maand. Oudste dochter M had de uitreiking van haar bachelor IBA. Echt weer zo'n super trots moeder-moment, want ondanks haar ziekte heeft zij dit maar mooi gedaan.
Voor M nu een tussenjaar waarin ze straks een half jaar stage gaat lopen bij een cosmeticabedrijf en dan in september 2019 beginnen aan haar masterstudie.

Zelf worstel ik nog steeds met balans werk - gezin. De ene week gaat het duidelijk beter dan de andere.
Het belangrijkste is dat ik mild voor mezelf ben en blijf, dus de lat niet te hoog leggen en soms alles wat 'moet'(van mezelf) negeren en gewoon met thee en breiwerk op de bank ploffen.

En zo gaan we al naar het einde van de maand; in het vooruitzicht CastleFest Wintereditie en een concert van Nightwish.

Samhain

Het jaarfeest dat misschien het meest tot de verbeelding spreekt ook vanwege de associatie met Halloween (Allerheiligen) en Los Dias de los Muertos (de dag van de doden).

Samhain is de donkere tegehanger van Beltane. De hemelgod Lugh die zichzelf offerde met Lughnasadh en zijn reis naar de onderwereld begon met Mabon is met Samhain aangekomen in de onderwereld.

Dit feest betreft het sterven van het jaar en is daarom ook het feest van het Nieuwe jaar, want een sterven houdt een wedergeboorte in.
Maar op dit tijdstip is de dood duidelijker waarneembaar dan de nu nog abstracte wedergeboorte.
De akkers liggen braak, het levenssap is in de wortels wegegezonken en de hele natuur is in rust.

Met Samhain lost het oude jaar op, valt uiteen, en daardoor vervagen ook alle grenzen, met inbegrip van die tussen de levenden en de doden. Daardoor kun je eerder dan anders de aanwezigheid ervaren van degenen die voor ons gestorven zijn, maar nog steeds met ons verbonden zijn en over ons waken.

Dit is de tijd van dood en wedergeboorte,  van transformatie.

De tijd van Mabon leerde al welke obstakels ons tegen houden.
Nu met Samhain zijn we zover om hetgeen wat je als ballast ervaart achter je te laten.
Je kunt jezelf de vraag stellen wat je wilt bereiken, wat je met je leven gaat doen in de nieuwe jaarcyclus.

Samhain geeft je de mogelijkheid te overdenken, te beslissen en opnieuw te beginnen.
Maar een nieuw begin komt wel met offers. Je moet je bewust zijn wat je wilt opofferen, waar je afstand van wilt doen.

De pompoen, het symbool van Samhain, deze wordt uitgehold en in de schil wordt een gezicht gekerfd.
De kaarsen die in de uitgeholde pompoen worden geplaatst symboliseren de ziel, die nooit sterft.
De vrucht zelf, symboliseert het vergankelijke lichaam.
En door van het vruchtvlees soep, cake of brood te maken symboliseer je de wedergeboorte.

De elementen van Samhain zijn water en aarde.
Water om los te laten, om het oude met de stroom mee te laten voeren.
Aarde om te gronden, om diep in onszelf te kunnen gaan en te begrijpen wat we voor het nieuwe jaar nodig hebben.

Voor onze voorouders was Samhain het laatste oogstfeest; het slachtfeest.
Het vee werd binnen gehaald en voor een deel geslacht om de winter door te komen. Het bloed werd over de akkers verspreid om dank te zeggen en een goede oogst voor het volgend jaar te verzekeren. Dit zou misschien de reden kunnen zijn dat november ook de bloedmaand genoemd wordt.
Nadat het restant van de zomer op een vreugdevuur was beland en de voorbereidingen voor de winter waren afgerond, hebben onze voorouders deze periode gezien als het moment waarop de oude cyclus overgaat in een nieuwe.

Dit is de periode om naar binnen te keren. Samen te zijn met familie en dierbaren, de doden te eren en de geboortes van het afgelopen jaar te vieren. Te voelen en te beseffen dat ieder einde ook weer een nieuw begin inhoudt.

Blessed Samhain!

besef en inzicht

Toen ik de vorige keer schreef dat ik, nu miss T tien is, al bijna 10 jaar blog, ging ik toch even terugzoeken in mijn blog, naar die eerste blogjes.
Ik las over hoe mijn leven toen was, met een baby, een achtste groeper, twee pubers en een studerende zoon op kamers. Een druk leven, dat wel en ik liet soms best vallen dat ik moe was en dat is niet verbazingwekkend.

Wat mij wel opviel was, dat ik toen zo anders moe was, dan ik nu ben. Ik voel me nu vaak zo tobberig moe, zie beren waar ze niet zijn en kan ineens om niets in de paniek schieten.
Dit zette mij heel erg aan het denken.
Ik ben voor mezelf op een rij gaan zetten waar het verschil in zit. Wat er nu zo'n grote plek in mijn hoofd en leven inneemt, wat er 'vroeger'  niet was.
De conclusie is eigenlijk simpel. Werk; de werkdruk, de steeds toenemende hoeveelheid werk, de vele adhoc werkzaamheden, maken dat ik om 17.00 uur niet meer 'uitschakel' en overstap op gezinsmodus, maar dat ik eigenlijk gezin en werk multitaskent gelijktijdig probeer te doen.
En op die manier de ballen hoog houden kan ik niet en wil ik ook niet.

De laatste tijd probeer ik het geheel in kleine stapjes terug te draaien.
Dus om 17.00 uur is mijn werk(tijd) klaar, opruimen en naar huis; en me vooral niet schuldig voelen, omdat er collega's zijn,  die wel langer blijven omdat het werk niet af is. Dat is namelijk de keuze die zij zelf maken.
Erbij hoort ook accepteren, dat ik de werkzaamheden, die ik allemaal zou moeten doen, nooit kan doen in de tijd dat ik op kantoor ben. Dit ligt niet aan mij, maar aan de hoeveelheid werk, die steeds verder toeneemt en toe blijft nemen.

En waar ik zelf tegenaan loop, is het gebrek aan structuur in mijn werk. Ga ik weer die tien jaar terug, waar ik toen werkte had ik vaste werkzaamheden, die ik  dagelijks (en soms maandelijks) uitvoerde. Het klinkt misschien verschrikkelijk saai, maar ik had er iedere werkdag ongeveer het zelfde lijstje aan werkzaamheden, dat ik afging.
Dit werd deed ik veel al uit routine, waardoor ik na werktijd nog genoeg energie over had voor het gezin met alle beslommeringen.

Dit is iets wat ik zelf weer moet regelen, dus ik maak iedere werkdag, zodra ik binnen ben een lijstje met wat ik die dag ga doen.  Hierbij lees ik ook eerst alle mail door, kijk of er dingen bij staan die met spoed opgepakt moeten worden en doe deze eerst. Daarna volgen de werkzaamheden van mijn lijst en omdat ik mezelf haalbare doelen stel, heb ik de meeste werkzaamheden (van de lijst) ook afgerond aan het eind van de dag. En ook accepteren, dat er soms nauwelijks iets van de lijst gebeurd, omdat ik ineens wat werk van een collega moet overnemen.

En ik merk dat dit alles begint te helpen, natuurlijk ben ik moe aan het eind van een werkdag, maar ik voel met niet compleet leeggezogen wat betreft energie.
Daarbij kan ik me ook (vanaf een uur of vier) echt verheugen op m'n kleine fietsritje naar huis, zeker nu het van dat prachtige nazomer/herfstweer is.

Het inzicht wat bovenstaande mij geeft, zorgde toch al voor een verandering in mindset bij mij.
Waar vroeger gezin nummer 1 voor mij was, ging de laatste paar jaar het werk een steeds grotere plaats innemen, waardoor het bijna een gedeelde eerste plaats met mijn gezin had.
Dat ga ik nu langzaam aan weer terug draaien en misschien zal dat op de termiijn wel betekenen dat ik moet gaan uitkijken naar ander werk, dan moet dat maar zo zijn. Dat zien we tegen die tijd wel.
Voorlopig ga ik het eerst maar eens op mijn manier proberen

Update..... over hoe het nu reilt en zeilt

Met oudste dochter gaat het goed. Het herstel waar we op hoopten na het eerste infuus, zette in en vervolgde zich na het tweede infuus. Dochterlief pakt haar leven weer op, spreekt af met vriendinnen, gaat weer sporten, wil rijlessen nemen en is aan het solliciteren voor een stageplaats of tijdelijke baan voor de komende tijd.
En ook gaan we nog weleens een zondagmiddag samen aan de wandel; genieten van de herfst of uitwaaien op het strand.

Nu ik zie dat het goed gaat met M. kan ik eindelijk al die spanning en zorg van de laatste maanden loslaten. Nu kan ik toegeven dat ik moe ben, laag in mijn energie zit en vaak spierpijn heb, zonder gesport te hebben. Voor mij is het even doorbijten, straks in de herfstvakantie ben ik de hele week vrij en omdat we dan ook een paar dagen weggaan, hoop ik om in een andere omgeving wel tot rust te komen.

Maar er gebeurde natuurlijk nog veel meer.
Miss T vierde haar tiende verjaardag. Nu hebben wij een heuse tiener in da house!
Dat betekend ook dat mijn 10-jarig blogjubileum dichterbij komt. Ik ben begonnen met bloggen, vlak voordat mijn zwangerschapsverlof er op zat, toen miss T  3 maanden oud was. Dit eerste blog bestaat niet meer, ik heb het gedelete toen ik overstapte naar blogger, waar ik nu dus al een lange tijd  schrijf over mijn gezin.

En verder ben ik druk aan het breien; de basis van het sokken breien krijg ik steeds beter onder de knie. En een paar sokken breien gaat ook steeds vlugger.
Al ben  ik nu niet met sokken bezig ben, maar heb een shawl op de pennen  staan. Binnenkort zal ik toch de haaknaald moeten oppakken, want rond begin december zal ik een klein dekentje af moeten hebben voor een klein meisje dat dan geboren gaat worden.
Dus straks in de herfstvakantie, zie ik mezelf wel zitten, in ons vakantiehuisje, open haard aan en dan lekker knus haken voor mijn tweede kleindochter.