zondag 1 november 2020

wat een bizarre week was dit

 


En dat was het, een bizarre week. Alleen door al het gedoe op mijn werk. Uiteindelijk konden mijn collega en ik donderdag rond 10.00 uur weer aan het werk. En vanaf dat moment zijn we druk bezig om alle gegevens van de afgelopen twee weken in de administraties terug te zetten. Een monnikenwerk, ook omdat nog niet alles naar behoren werkt. 

Maar het meest bizarre gebeurde gisterochtend. 

Rond zeven uur liet Muis mij duidelijk weten, dat ik genoeg geslapen had en hij wilde eten. Net als iedere dag loop ik naar beneden, voor de voeten gelopen door Muis. De vaste routine, brokjes bijvullen, waterbak verschonen en daarna Muis vleesvoer geven. Terwijl die zat te schrokken, deed ik de tuindeur open, pakte het 'woezelbakje', wat leeg was, wilde dit schoonmaken en net als iedere dag weer vullen met brokken. Terwijl ik naar de keuken slofte, zag ik ook Mammiepoes naar beneden komen en ik begroette haar, dat ze nog op tijd was voor haar 'vlees'. Dus ik pak het zakje voer en wil dit in het bakje van Mammie leegschudden en ineens hoor ik achter mij een klagend gemiauw en voor ik besef wat er gebeurd, staat Woezel naast me in de keuken.

Hij is terug, na zes weken spoorloos te zijn geweest, broodmager en hongerig, maar hij heeft zijn huis teruggevonden. 

Hij mag nu niets anders dan eten, drinken en slapen, bijkomen, aansterken en zich door ons heel veel laten knuffelen.

Dit had niemand van ons meer verwacht, al hoopten we het nog wel, maar hoe reëel was het nog na al die weken. Dus je begrijpt vast wel dat wij nu extreem blij zijn.

Oja, en voordat Woezel weer naar buiten mag, krijgt hij een gps-tracker aan zijn halsband.

6 opmerkingen: