week 40

Week 40 is voor mij altijd een omslagpunt, dat is de week dat ik besef dat de zomer nu echt voorbij is en dat dit jaar nog maar 12 weken telt tot het eind. September is afgelopen en nu komen de donkere maanden, gevuld met kaarslicht, dekentjes en verwarmende thee.

Nu eindigde deze september voor ons gewoon kl*te. Woezel, onze grote vriendelijke reus, ging nadat hij urenlang op het bed van miss T had liggen slapen, naar buiten. Niks bijzonders, sinds hij bij ons naar buiten mocht, deed hij dat wel vaker. Alleen hij kwam niet meer terug, die nacht niet, de volgende dag niet en nog steeds niet.......  Hij is spoorloos verdwenen, in rook opgegaan! Gelijk aangemeld bij Amivedi, posters opgehangen in onze wijk en ook een wijk verder, maar niks geen reactie. Niemand heeft hem gezien. We zijn er echt wel verdrietig over en missen hem. 

Tot nu toe liep ik iedere avond met eerst oudste dochter M en later ook met miss T, zodra het donker was een rondje door de buurt, roepend, fluitend en rammelend met brokjes.

Maar dit moesten we vanaf gisteren stoppen. Een vriendin van dochter M testte positief op covid, M had haar de zaterdag ervoor nog gezien, weliswaar werden alle regels in acht genomen, maar zij kreeg verkoudheidsklachten, dus liet zich ook testen. Gistermiddag kwam het uitslag van haar test en ook die was positief. Dus zijn wij als gezin in quarantaine en zit M in haar kamer in 'thuis-isolatie'. En nog een extra bonus, omdat M ziekte van Crohn heeft, hierdoor medicijnen gebruikt die invloed hebben op haar immuunsysteem, mag zij in plaats van 10 dagen, zelf 14 dagen in isolatie.

Hoopte ik nog dat oktober wat vriendelijker voor ons zou zijn dan september. Niet dus, oktober ging door waar september was geëindigd.

Het voelt best raar om thuis te zitten en te weten dat je niet weg mag. Dit hebben veel meer mensen al meegemaakt, maar toch kun je jezelf pas voorstellen hoe het voelt, als je het zelf meemaakt.

De afgelopen dagen werkte ik dan ook al vanuit huis. Ik overlegde woensdag kort met mijn leidinggevende en hij begreep mijn insteek dat ik liever niet op de zaak kwam zolang er nog geen uitslag was. Een wijs besluit achteraf. Sinds dinsdag gold bij ons de afspraak om op de kantoren met halve bezetting te werken, wat voor mij zou betekenen dat ik wel gewoon al mijn werkdagen op de zaak kon zijn, omdat de collega met wie ik het kantoor deel en ik maar twee dagen overlappen en zij die dagen wel thuis wilde werken.

Nu werk ik de komende week sowieso thuis en  moet ik maar zien hoe het thuis verder loopt of ik een week later wel weer de deur uit mag. Ik hoop het wel, vooral voor miss T, want ik moet haar nu tussen mijn eigen werk door, weer gaan motiveren om huiswerk te gaan doen. Onze puber opperde dat dat toch zinloos was, als ze toch niet naar school kon. En ik begrijp haar wel, geen vriendinnen, geen school, niet naar buiten mogen, een zus die zo'n beetje in haar kamer opgesloten zit en dan ook nog je lieve kat die spoorloos is, dat is wel heel veel.

Geduld en Begrip wordt mijn mantra de komende week.

En ook Hoop, want ik hoop nog steeds dat wanneer ik fluit, ik die pluimstaart om het hoekje van de schuur zie verschijnen.