over kleine meisjes die steeds groter worden

Zo stapte ze vanmorgen de deur uit, bepakt en bezakt.
Klaar om op kamp te gaan.
Het groep 8 kamp, het afscheid van de basisschool.

Werken doen ze al een paar weken niet meer, alles staat in teken van de eindmusical, die ze volgende week gaan opvoeren.
Op maandag voor de groepen 4 en 5 en broers en zussen, die niet hier op school zitten. Dan dinsdagochtend voor de kinderen van groep 6 en 7 als generale repetitie en dinsdagavond voor de ouders.

En dan zit het er op, de basisschool van groep 1 t/m groep 8, van kleine verlegen 4 jarige tot redelijk eigenzinnige 11 jarige.
Ik voel dat kleine handje nog in mijn hand als we naar school liepen en ik weet dat de eerste tijd ze het afscheid nemen best moeilijk vond.
En vanmorgen liep ze naast me, een beetje witjes en iets stiller, want afscheid nemen is nog steeds niet haar ding (net als alleen van huis gaan), maar ze ging wel en overwon daarmee ook al iets voor zichzelf.
Ze kan het, ze is er klaar voor.

Klaar voor dat nieuwe hoofdstuk, de middelbare school wat ook voor mij een nieuw hoofdstuk is, het grote loslaten is nu echt begonnen.

En daarbij is dit waarschijnlijk ook een van de laatste keren dat ik uitgebreid over missT blog, de afgelopen 11 jaar heb ik veel over het opgroeien van missT in ons gezin gedeeld.
Nu zij naar de middelbare school gaat vind ik het genoeg geweest, ik zal best nog dingen over ons gezinsleven delen, maar minder uitgebreid.

Waar ik dan over ga bloggen?
Dat weet ik nog niet zo, maar ik kan in ieder geval weer iedereen gaan vervelen met mijn moestuinpraatjes.