Zo langzaam aan

Proberen we het 'gewone' leven weer op te pakken in dit nieuwe normaal.
MissT en ik hadden weer een gewone controle afspraak bij de tandarts en ik maakte voor deze week zelfs een afspraak bij de orthodontist voor missT.
Dit op aanraden van onze tandarts, ik zie hier toch wel het begin van een heel traject beugel aan komen.

Natuurlijk deden de dochters en ik nog een flinke wandeling op zondag, die mij nog een stevige blaar opleverde, het resultaat van meer dan een uur doorstappen op mijn Lotta-klompjes.

Wat mij de afgelopen tijd is opgevallen is dat ik toch echt sneller loop dat de meeste mensen, die ik in ons buurtwinkelcentrum tegen kom, het kost mij echt heel veel moeite om anderhalve meter afstand te houden tot degene die voor mij loopt als ik op mijn eigen tempo loop. Leer ik toch zomaar vertragen, nu uit noodzaak.

Zelfs hier heeft het corona-klusvirus toegeslagen. Lief is begonnen met het verven van de gang. Nu was deze ook echt aan de beurt, we wonen hier nu tien jaar en dat begon je ook te zien.
Dus straks kom je hier weer binnen in een fris geverfde gang (en ik hoop dat de kleur die ik heb uitgezocht ook echt zo goed uitpakt als ik het in gedachten voor me zie)

En omdat we vandaag een jaar geleden kennelijk ook een ijsje gingen halen, dit werd mij door oudste dochter verteld, ben ik met de dames naar de stad gefietst en hebben gewoon weer een ijsje gehaald bij onze favoriete ijssalon.

En ja het blijft bizar; een zonnige maandagmiddag in een zo goed als leeg stadscentrum, geen terrassen, geen winkelende mensen. Natuurlijk liepen er wel mensen en hier en daar zaten ook mensen op bankjes te genieten van de zon of zoals wij een ijsje te eten, maar het lijkt niet op de stad zoals deze altijd was (en stiekem vond mijn introverte zelf dit eigenlijk wel fijn)

Merken jullie ook dat je weer langzaam aan overschakelt op een min of meer 'normaal' leven?