hoestschaamte, niesvrees en huidhonger

Bij  een instagram post zag ik deze woorden voorbij komen als de woorden van 2020.

Ik had het er laatst nog met een collega over dat je je nu bijna schaamt als je in het openbaar een hoestbui krijgt als je je bijvoorbeeld verslikt.
Of wanneer je opschrikt als in een winkel of in de rij voor de winkel, iemand achter je, keihard niest.

En dan huidhonger, daar heb ik nog het meeste last van. Het gevolg van onze anderhalve meter samenleving dat de afstand tot dierbaren letterlijk heel groot is geworden.
Een gebaar zegt meer dan 1000 woorden; een knuffel als een collega een slecht nieuws telefoontje krijgt, de ik-spring-in-je-armen-van-blijdschap-kleindochter knuffel, de-mam-ik-ben-blij-dat-je-er-nog-steeds-bent knuffel.
Ik mis die knuffels, ik mis het lichamelijk contact met al die mensen die mij dierbaar zijn en die ik nu op afstand moet houden.

Dit 'nieuwe normaal'  is maar een kille samenleving.

+++

The words for 2020 might be, coughingshame, sneezfear and skin hunger.
The feeling of shame when you really must cough in some public place.
The fear when someone is sneezing right behind you in a shop or in a queue to get into a shop.

But skinhunger is where I suffer from most.
The distance which there nowadays is between family and friends in our one-and-a-half-meters society
I miss cuddling my granddaughter, hugging my mum and giving a hug to my collegue, who got a bad-news phonecall.

This 'new normal' is just a cold society.

deze laatste dagen / these last days

Even een dagje doen als of corona niet bestaat, wandelend gingen lief en ik door ons dorp, deden of het normaal is dat je over straat en stoep zigzagt om andere mensen op afstand te houden.
Bij de Bakkerswinkel waar ik aan het begin van de coronacrisis, nog een koffie-date had met een vriendin, waarbij we de knuffel maar even achterwege lieten, want ja....
Daar bij die winkel kocht ik nu een punt carrotcake, die lief en ik samen opaten, zittend in de zon op een bankje in het parkje.
Misschien omdat het overal rustig was en we bijna geen mensen tegen kwamen, voelde het als van ouds, wij wandelend en onderwijl pratend over van alles.
Even voelde mijn leven weer normaal. En kennelijk had ik dat even nodig
+++
A day of pretending like the coronavirus never excisted, my love and I took a walk through our village, acting like it's normal to avoid or distance others.
At a little bakery, where at the start of the crisis I had a coffee date with a friend, where we felt a little awkward about not being able to hug eachother anymore.
At that same bakery I  bought a piece of carrotcake, which my love and I shared, sitting on a park bench.
Perhaps because it was quiet and we didn't saw lots of people, it almost felt as normal, both of us just walking and talking.

En mij jaarlijkse studie van onze pioenroos. Zo mooi om te zien hoe iedere dag de bloemen steeds verder open gaan en steeds groter worden. #mydailypeony
+++
My yearly study of the peony in our garden.
It's loverly to see how the flowers get bigger by the day. #mydailypeony

Ik probeer iedere avond de yogales, die ik krijg doorgemaild ook te doen. Alhoewel het me regelmatig nogal eens moeilijk wordt gemaakt. Hij zal het vast wel goed bedoelen.
+++
Trying to keep up with yoga classes, but it's not easy with a cat claiming all your gear. I guess he means well.

En vanmorgen ontvangen. Een schilderij gemaakt door mijn jongste kleindochter.
Haar heb ik al een tijdje niet gezien (net als zoon en hoogzwangere schoondochter), maar je kunt zo'n  kleintje toch niet uitleggen dat ze nu op afstand moet blijven.
En dan te bedenken dat daar over zo'n week of vier nog een klein meisje bijkomt. Ik ga er maar vanuit dat we dan een voor-het-raam-visite houden in plaats van een kraam-.

Dan ga ik nu gauw verder met breien, ik moet nodig een babydekentje afmaken.
+++
That lovely piece of art was made by my youngest granddaughter. I put it on our fridge so everyone can admire it.
And that little girl will be a big sis in about four weeks time, she is getting a baby sister.
I guess that when time comes, we will have a-before-the-window-visit, so they can show us their newborn from a safe distance.

But for now I must knit, there's a babyblanket to be finished.
+++
Goed weekend / Blijf gezond
Have a good weekend and stay healthy

over vastleggen / on documenting my days

Al vanaf mijn tiener/puber jaren hou ik dagboekboeken bij, waar ik in de eerste  misschien alleen opschreef wat ik meemaakte, hoe ouder ik werd hoe meer ik opschreef wat ik voelde, hoe het leven op mijn overkwam.
Die eerste dagboeken heb ik allang al niet meer. Vast een keer weggegooid bij het opruimen vanwege een verhuizing.
Al kan ik soms hele periodes zonder te schrijven, dan ineens kriebelt het weer de 'noodzaak' om mijn leven vast te leggen. En in de tijd voor de digitale fotografie was schrijven toch heel wat goedkoper en paste mee binnen mijn huishoudbudget.
Dus zwanger van nummer twee begon ik weer met schrijven en met tussenpozen schreef ik over mijn dagen met eerst een, toen twee, zelfs drie en ook vier kinderen. En al deze schriften heb ik gelukkig bewaard en zijn me heel dierbaar.
+++
As a teenager I started documenting my life in written diaries, and as I grew older it wasn't just about what I did in those days, but more about how I felt about my life.
Somewhere I just stopped writing, but after years I felt again the urge to document my days as a young mother.
It was in the days before digital photography, so taking pictures of everything would rather be too expensive. But then there was writing and in simple notebooks I wrote of my days with first one child, then two, even three and four children.
All of these notebooks I' ve kept and are precious to me.

En ook al schrijf ik nog steeds notitieboeken vol met alles wat mij bezig houdt, mijn grootste online dagboek is natuurlijk dit blog, al meer dan tien jaar, deel ik fragmenten van ons gezinsleven of dingen die mij bezighouden.
Schrijven gebruik ik nog steeds om zaken voor mezelf op rij te krijgen, als ik iets opschrijft wat mij dwars zit geef ik het ruimte, want ik erken dat iets bepaalde gevoelens bij me oproept en zo geef ik het een plek.
+++
Even I still write my journals. My biggest document about my life is this blog, more then 10 years I share pieces of my life and mind.
And still I have a journal which I use for writing about fears, worries and all other sorts of feelings to give them a place and my mind some rest.

Ik merk dat ik de laatste weken meer behoefte voel om deze tijd van covid-19 vast te leggen. Wij hebben nog nooit mee gemaakt dat het hele openbare leven zo goed als stil ligt.
Ik wil dit opschrijven en later wanneer dit allemaal achter de rug is en misschien slechts nog een herinnering, wil ik dit terug lezen en dan hoop ik dat we toch nog iets van deze tijd hebben geleerd.
+++
I noticed these last weekes the urge to document this covid-time. We have never before  experienced a shutdown of almost all publiclife.
I want to write it all down and later when all of this is over and just a memory, I want to re-read  it all, hoping we have learned something  of these days.

een nieuw normaal / a new normal

De vierde week social distancing en het begint een nieuw normaal te worden.
Net als anders drinken we 's ochtends gezamelijk een kop koffie en daarna verdwijnt ieder naar zijn of haar home-office.
Ik maak een weekmenu, net als altijd, een boodschappenlijst en haal wat we nodig hebben. Doe de was, ruim op in huis.
Rond 12 uur eten miss T en ik lunch, en wie er trek of tijd heeft schuift aan.
Een uurtje later hervat miss T haar schoolwerk, ik lees, brei of rommel wat in de tuin.
Aan het eind van de middag gaat miss T naar buiten en speelt met een paar buurkinderen wat potjes buskruit of trefbal.
Rond deze tijd gaat ook lief naar buiten om even hard te lopen of een stuk te fietsen.

"s Avonds eten we gezamelijk, net als altijd. Zodra we klaar zijn en de boel is opgeruimd, doe ik, meestal samen met docht M een half uurtje yoga. Mijn lerares stuurt iedere werkdag een linkje naar een door haar gemaakte online les van ongeveer een half uur.
Dit hoort nu echt bij mijn vaste routine.
Na yoga hoort thee en meestal lees ik dan nog even met miss T voor zij naar bed gaat.
De avond is voor breien, een aflevering van een serie kijken of nog meer thee drinken.

De dagen verlopen voorspelbaar en lijken ook op mekaar, waardoor we weleens vergeten welke dag het ook weer is.

Na de eerste tijd met vooral de blik op wat nu niet meer kan, is er nu meer rust.
En tevredenheid of dankbaarheid met wat er wel is en wat nog steeds kan.
Zoals de bbq aansteken op de eerste bijna zomerse lente-dag.
Eigenlijk hoop ik dat we later, wanneer we weer langzaam terugaan naar het 'oude' normaal een stukje van dit nieuwe normaal kunnen blijven vasthouden.

              +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

This is the fourth week of our socialdistancing and it is turning into a new normal.

Just like always we drink our morning coffee together and afterwards every one goes to his or hers inhome workspace.
As always a make a weekly menu of our dinners and prepare a shoppinglist and get what we'll need in the stores. Do some laundry and other cleaning chores.
About noon miss T and I have lunch and everyone who is hungry or has time in his schedule joins us.
In an hour miss T resume her schoolwork until she is ready for the day, and goes outside to play  with some kids that live in our neighbourhood.
I'll knit, read or potter in the garden.

Every evening we'll eat together like we always do.
As soon as we're finished and everything is cleaned up, it is yoga time.
My yoga teacher sends me everyday (mon-fri) an online lesson.
And my daily half hour of yoga has become a routine.
After yoga there is tea and time to read with miss T until she goes to bed.
The rest of the evening is for knitting or watching an episode of a series and lots more tea.

The rhythm of our days is predictable and almost every day is the same, what makes us forget somtimes the day of the week.

After the first time where the focus was on things not possible anymore,
There is gratitude for the things still possible, things we almost took for granted.
I have a little hope for later, when we slowly return to our old normal, we stil keep hanging on to a little bit of this new normal.

                                                                ++++++++++