Als de realiteit voelt als SF

Nu ben ik helemaal geen liefhebber van SciFi, lees liever Fantasy of Historische romans, maar net als bijna iedereen heb ik echt weleens een boek gelezen of film gezien over de wereld na een algehele ramp, waarbij een handjevol overlevende angstig de straten afstroopt op zoek naar voedsel en spullen om te kunnen overleven.

Zo erg is het gelukkig hier niet, hoor.
Maar het is wel zo dat er in twee weken veel verandert is.
Wat altijd vanzelfsprekend was, is nu niet mogelijk.
Wat is het eigenlijk een groot goed om zomaar de deur uit te kunnen stappen, een stuk lopen, ergens boodschappen doen, praatje met een winkelier, verder wandelen, bij een leuk uitziend winkeltje naar binnen lopen, rondkijken en weer verder gaan en dan ergens een cafe binnengaan voor een kop koffie.
Natuurlijk heb je dat nooit als bijzonder gezien, tot het niet meer kan zoals nu.

Als ik zie hoe stil het nu is in ons buurtwinkelcentrum, mensen die met een grote boog om elkaar heen lopen. Het moet, maar het voelt niet fijn.

Maar als we met deze tijdelijke niet-vrijheid, kunnen doorbreken dat er steeds meer mensen ziek worden, dat de IC's van de ziekenhuizen de toeloop van zieken niet meer aankunnen, dan heb ik dat er echt voor over.
Gewoon om het tij te keren, moeten we nu aan elkaar denken en dit voor elkaar over hebben.

Want diep in mij zit een zorg, wat nu als deze maatregelen niet helpen, het aantal geinfecteerden explosief stijgt, de ziekenhuizen overvol raken, heeft het ziekenhuis dan nog tijd, ruimte en middelen om mijn oudste dochter haar infuus te geven met de medicijnen die zij iedere zes weken zo hard nodig heeft.
Dat dus.
En nu ik het hier heb opgeschreven, schuif ik deze zorg heel ver naar de achtergrond en ga ik gauw beneden kijken hoe ver miss T is met haar thuisschoolwerk.
Ik denk dat we zo wel even een uurtje crea kunnen doen.