dinsdag 12 november 2019

Eye opener

(bron; 365 dagen flow)

Het is geen geheim dat ik al een paar jaar tegen mijn werk aan hik. Er zijn periodes dat het prima gaat, ik m'n werk doe en de rest van me af laat glijden, maar er zijn ook tijden dat ik 's ochtends liever door zou fietsen in plaats van afslaan naar het bedrijf, dat werken voelt als waden door stroop en dat de afdelingssfeer beneden het vriespunt is, waardoor ik aan het eind van de dag compleet leeggezogen ben.

Rob, mijn lief, is een man die denkt in oplossingen, dus zijn meest praktische is dan ook zoek ander werk. Terwijl ik meestal genoeg heb aan een luisterend oor om even de dag van mij af te praten en vervolgens ontspannen te gaan koken.
Toch waarschuwde hij me dat als ik zo door blijf gaan, zonder plezier te werken, ik afbrand.
Ik zou iets moeten zoeken waar ik goed in  ben, wat ik leuk vind om te doen, mijn talenten benutten.

En daar ging ik op slot, want ik heb geen speciale vaardigheden of talenten.
Ik werk op de financiële administratie en houd me bezig met inkoopfacturen en alles wat daarbij komt kijken.
Deze keuze heb ik nooit uit passie genomen, ik was vroeger echt geen scholier die wild enthousiast werd van economie of handelsrekenen.
Het was een praktische keuze, begin jaren '80 was er veel werkeloosheid, zeker onder jongeren. Een vriendin uit die tijd en ik bedachten  dat er twee beroepsstromingen zijn waar wel 'altijd' werk is; secretarieel- en boekhoudkundig werk.
Zie daar de motivatie voor mijn beroepskeuze.

Na heel veel jaren thuis bij de kinderen te zijn geweest, wilde ik kijken of ik buitenshuis werken kon combineren met een gezin met vier schoolgaande kinderen.
En automatisch rolde ik de boekhouding weer in en voor zo'n acht uurtjes in de week is dat ook prima.
Na of eigenlijk tijdens mijn scheiding, dacht ik niet eens na over wat ik graag zou willen, ik was op zoek naar werk voor heel wat meer uur dan de acht die ik werkte. Ik had ervaring met boekhouden en zo werd ik aangenomen bij een farmaceutisch verpakkingsbedrijf bij de afdeling financiële zaken.

Maar heb dus nog nooit bedacht wat ik eigenlijk leuk vind of waar ik goed in ben. Toen ik dat op een bepaald moment wel ging doen, werd ik daar niet echt gelukkiger van.
Ik vind breien/handwerken leuk, ik hou van koken & bakken, ik word gelukkig van rommelen in de tuin, maar ik zie hier toch echt geen carrière in.

Dus toen ik vanmorgen deze woorden las op de flow-kalender, werd ik even stil, want koken, bakken, breien, tuinieren, huiswerk overhoren, kortom mijn zorg voor ons gezin is ook waardevol. Dus eigenlijk  heb ik mijn passie allang al gevonden.

Je zou denken dat ik nu onmiddellijk naar mijn leidinggevende stap, hem mijn ontslagbrief overhandig en mijn carrière vervolg als home-maker.
Was de wereld maar zo eenvoudig.
Toen mijn lief mij leerde kennen, was ik een alleenstaande, werkende moeder met vier kinderen. Natuurlijk werkte ik, ik moest mijzelf en mijn kinderen toch kunnen onderhouden, daar heb ik mij toen ook nooit druk om gemaakt. Dit was de situatie en daar had ik maar mee te dealen en dat deed ik ook.
Lang verhaal kort, lief en ik kregen samen een dochter, kochten samen een huis voor het hele gezin, waar we nu nog steeds wonen, alleen met minder mensen.
Maar nog steeds ben ik van mening, dat ik financieel verantwoordelijk ben voor mijn zoon en dochter uit mijn eerdere relatie, die hier nog wonen.
En ook al wringt dat misschien met wat ik graag zou willen, dit is zoals het is en ook daar moet ik maar mee om gaan.

Maar vandaag las ik bij een mede-blogger iets wat mij hielp om mijn mindset betreft mijn werk te veranderen.
Zij had zelf in een artikel gelezen dat,  mensen meer aan hun doel, dan aan hun passie moeten denken. Welke betekenis heeft hetgeen jij doet voor anderen. Het gaat om het verschil wat jij maakt, het goed dat jij doet, voor een ander.
Heel basaal gezien, in mijn werk zorg ik er voor dat mijn collega's de benodigde gegevens hebben om hun werk te doen, dat is mijn doel. Misschien niet mijn passie, maar mijn werk heeft wel nut.
En als ik het zo bekijk ben ik eigenlijk ook de home-maker van onze afdeling, als degene die koffie haalt of even tijd maakt voor een praatje.
Omdenken heet dat, geloof ik.

Eigenlijk kreeg ik vandaag zomaar twee eye openers betreft mijn zelfbeeld. Ik heb wel zeker een talent en daarbij is mijn werk buitenshuis ook nuttig, voor het bedrijf waar ik bij werk en voor mijn kinderen, omdat ik ze ermee kan onderhouden (al is dat maar voor een klein deel)

Hierdoor kan ik nu wel weer op een andere manier naar mijn werk en ook naar mezelf kijken. Het is misschien geen totaal oplossing, want dit zorgt niet voor een verandering in de werksfeer, die bij tijd en wijle ronduit waardeloos is.
Maar wel een manier voor mij om de werkdagen door te komen met wat meer plezier of arbeidsvreugd dan de afgelopen tijd.

+++++++++++++
(Sorry, dutch only. See right upper corner for 'translate')

7 opmerkingen:

  1. Mooi en eerlijk blog en een heel mooi uitgangspunt ook vind ik, hoe jij in het leven staat. Je neemt je verantwoordelijkheid en dat vind ik heel stoer.
    Jammer dan de sfeer op je werk af en toe. Is dat niet bespreekbaar te maken?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dit is mijn verhaal! Dit is doodgewoon mijn verhaal... Zoals ik het nu ook beleef. Je weet toch zeker dat we toevallig geen zussen zijn he? Ik ben een beetje perplex...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Voelt voor mij goed te weten dat er meer mensen, die er in staan zoals ik. Ik heb eigenlijk altijd al een zus willen hebben 😊

      Verwijderen
  4. I’m glad if I was of help! The way I see your situation is that your work makes you able to focus on your passions— homemaking, crafting, gardening. And once we start looking at our work with the idea of how it helps other people, we may find it tiny bit more meaningful. :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een mooie post. Je hoort tegenwoordig veel over je passie volgen, het wordt bijna een dooddoener. Ik vind het aansprekend dat jij verder kijkt dan die Passie, en ook de praktische kanten in het oog houdt. En vervolgens je werk anders kunt bekijken. Ik vind dat inspirerend.

    BeantwoordenVerwijderen