woensdag 28 maart 2018

gerommel (in de marge, dat dan wel)


Ik rommel maar een beetje door de dagen heen en lijk niet in mijn normale ritme te kunnen komen.
Ik rommel met werkdagen en aantal uren die ik werk.
In huis is het ook rommeliger dan anders en ik vind het weer ook maar een rommeltje.
Zo dat is er uit!

De laatste twee weken werk ik weer op maandag, de eerste keer omdat oudste dochter voor onderzoek naar het ziekenhuis moest en ik natuurlijk meeging om haar te brengen en weer op te halen. (oudste dochter heeft ziekte van crohn en dit was onderzoek,  zodat haar arts weer weet hoe het er precies voorstaat). Dat was dus afgelopen vrijdag.

En deze week ruil ik ook de vrijdag met de maandag vanwege GoedeVrijdag, waardoor miss T vrij is. (Nu is zij ook de donderdag al vrij, maar dan hebben zij en oudste dochter een meidendag)
Prima geregeld en fijn dat ik zo makkelijk werkdagen kan switchen binnen onze afdeling.
Maar mijn gewone ritme is wel weg, de weekboodschappen die ik anders op maandag doe, doe ik dan deels op zondag, waardoor ik voor mijn gevoel toch een korter weekend heb (zit tussen de oren, ik weet het) en om over de berg was, die even moet wachten, maar te zwijgen.

Het is ook wel confronterend is, want ik ben nog veel meer een gewoonte-dier dan ik al dacht.
Het ritme van werken op dinsdag, donderdag en vrijdag heb ik al sinds ik,  na mijn zwangerschapsverlof van miss T , weer ging werken, afgelopen januari was dat dus 9 jaar. Dus dan heb je wat betreft huishouden en dagelijks ritme wel een behoorlijk vaste routine opgebouwd.
Misschien wel eens goed om deze wat los te laten.

Bijkomend voordeel is dat ik door dit alles,  dit jaar veel minder last heb van de overgang van winter- naar zomertijd.


Nu wilde ik van de week eigenlijk al een stukje schrijven over dat het toch echt lente begint te worden, want toen ik met miss T naar school liep zag ik aan sommige struiken al piepkleine blaadjes verschijnen en de bloemknoppen van onze magnolia kleuren al een beetje.
En onze tortelduifjes in de tuin hebben het al zo druk met tortelen samen.




(en soms ben je als fotograaf gewoon een voyeur 😊)

Nu ik ga maar gauw een was uit de machine halen en straks miss T weer ophalen voor een rommelig woensdagmiddagje samen.

woensdag 21 maart 2018

Ostara / Lente equinox


Ostara betekent de komst van het seizoen van vruchtbaarheid en groei; de lente! Ostara is de godin van het lenteseizoen, haar naam slaat op het oosten, de richting waar het licht, de zon, vandaan komt. Ostara is de godin van de stralende morgen, het stijgende licht.

Ostara is een tijd om te zaaien, een tijd waarin we alles wat we ons met Samhain hebben voorgenomen uit beginnen te voeren.
De dagen worden langer, de nachten korter. De zon wint aan kracht en warmte, de aarde krijgt langzam kleur.

Bij de lente equinox krijgt het licht de overhand, want hierna zullen de dagen langer zijn dan de nachten,
Het belangrijkste symbool van Ostara is het ei, dat de vruchtbaarheid in de natuur symboliseert.
Het wijst ons er ook op dat plannen die tijdens de winter op innerlijk niveau werden uitgebroed nu in ons leven in de praktijk kunnen worden uitgevoerd. Mogelijk zetten we nu de stappen in de richting van iets waar we alleen nog maar van hebben gedroomd.
Dit is het feest van het nieuwe leven, nu laten we de winter achter ons en alles wat bij de winter hoort.


Eieren misschien met beschilderingen versierd horen nu op het altaar. Zij geven het ontluiken weer van het leven uit de duisternis, het op borrelen van ideeën uit diep innerlijke niveaus. Eieren zijn het symbool van de vruchtbare godin, vol belofte en potentieel leven.
Niet voor niets is dit feest vernoemd naar de oude Teutoonse Godin Oestre, wiens naam verband houdt met ons moderne woord oestrogeen, voor het hormoon dat de ovulatie stimuleert.

Dit is de tijd van Ostara, godin van licht en vruchtbaarheid.
Ze leert ons in het hier en nu te leven, het heden te eren en om het kind in onszelf te omarmen.

May I go with the love and guidance of the great goddess Ostara and her hare in my heart.
Merry meet, merry part and merry meet again.


Blessed Ostara



dinsdag 20 maart 2018

vliegt voorbij zo'n week


Deze foto van de ondergaande zon maakte ik in de tuin van mijn moeder in Drenthe. Hier waren wij afgelopen zaterdag, nog om haar verjaardag te vieren. Het grappige is dat ik de wijdsheid van het uitzicht dat je daar hebt ieder jaar meer ga waarderen, misschien ben ik er in de loop van de jaren gewoon aan gewend dat het zicht bestaat uit weilanden met paarden of schapen en hier en daar een boerderij. Lekker rustig en fijn overzichtelijk.

Vorige week ook weer begonnen met werken na m'n griepje. De eerste dag viel dat nog best tegen, niet alleen door mijn ontplofte bureau en mailbox, maar ook omdat mijn energie level toch nog wel heel laag was. Maar iedere dag doen we een stapje vooruit, slinkt het aantal onbeantwoorde mailtjes een beetje en vormen zich op mijn bureau nette stapeltjes.
En ook vierde mijn lieve collega haar 25-jarig jubileum bij de zaak, dat was een toespraak en taart in de kantine en 's avonds met haar, haar man en een aantal collega's een gezellig etentje.


Ik trok de deken er ook maar weer eens bij. Afgelopen zomer er aan begonnen, maar door allerlei andere projectjes even geen aandacht gehad en heel hard gaat het nu ook niet, maar het wordt wel mooi.


En dan heb ik nu nog een klein verzoek; mag het vanaf nu echt lente gaan worden....

maandag 12 maart 2018

uitzicht


Achter ons huis, grenzend aan de tuin, loopt het spoor van de randstadrail.
Al die tijd dat we hier al wonen is dit spoor praktisch onzichtbaar geweest vanwege alle begroeiing, waaronder ook bramenstruiken van zo'n anderhalve meter hoog. Die niet alleen het spoor aan het zicht ontrokken maar in het najaar ook nog eens heel veel bramen gaven.
Een in mijn ogen goede situatie.

Helaas besloot de Haagsche Tramweg Maatschappij deze winter ineens dat alles anders moet, en er rond het spoor kennelijk geen begroeiing meer mag staan.
Dus nu na 8 jaar (zolang wonen we hier al weer) zien we ineens het spoor liggen en zien we vanuit de woonkamer om het kwartier een trein langskomen; niet het meest inspirerende uitzicht.
Gelukkig staan over een maandje de meeste bomen in de tuinen al aardig in blad, dus dan verdwijnt het spoor weer voor een paar maanden.

Maar persoonlijk heb ik toch liever een utzicht zoals dit:



Die laatste twee foto's zijn van onze wandeling in Meyendel van afgelopen zaterdag.
Even genieten van het lente weer en voor mij weer een klein beetje opbouwen van mijn conditie.


vrijdag 9 maart 2018

iets met gevloerd door de griep


Ja, toen was het hier ineens stil....
De  krokusvakantie begon hier goed, koud dat wel. Ik werkte op sommige dagen en miss T ging naar de kidsclub en deed daar een escaperoom en kreeg een waterpolotraining, gegeven door een trainer van de waterpolobond; super stoer.
We gingen samen kijken bij de nieuwe locatie van de kidsclub en waren allebei tevreden met wat we daar zagen, twee lokalen, een flink stuk gang, eigen ingang en genoeg ruimte om echt buiten te kunnen spelen.
Miss T had er wel zin in om daar na de vakantie naar toe te gaan.
En iedere dag als ik er toch langs fietste,  hield ik het ijs goed in de gaten, werd er al ergens op de sloten geschaatst...

Vrijdag is het ons gelukt, schaatsen op natuurijs. Misschien niet op een sloot, de ijsvereniging van onze gemeente had bij hun clubhuis de skeelerbaan onder water gezet en hier een pracht ijsbaan van gemaakt.


Samen hebben we heel wat rondjes geschaatst en gingen aan het eind van de ochtend, koud en met moeie benen weer naar huis.........

En toen ging bij mij het licht uit, na me al weken lang niet fit te hebben gevoeld, was het nu over en uit.   G R I E P


Wat een rot griep is dit. De eerste dagen heb ik echt alleen maar in bed gelegen, koorts en alles deed pijn.
Nu zowat een week verder krabbel ik weer langzaam overeind.
Gelukkig hoorde ik dat het van het weekend echt lente gaat worden en dat kan ik nu wel heel goed gebruiken.