zondag 9 april 2017

Soms is het leven niet eerlijk


Elf jaar geleden verloor mijn moeder heel plotseling haar man, en ik mijn vader, aan een hartstilstand. Ineens was het over en bleef mijn moeder alleen achter.
Acht jaar geleden kwam er weer een man in haar leven, een lieve bescheiden man. En samen hadden ze het goed en waren gelukkig.
Deze lieve man, die nooit eerder ziek was, kreeg zes jaar geleden te horen, dat hij prostaatkanker had en dat dit niet te genezen was.
Maar hij reageerde heel goed op de behandelingen en hij en mijn moeder leefden gewoon hun leven, en alles was goed.
Tot een klein jaar geleden, er werden uitzaaiingen geconstateerd.
Er werden experimentele behandelingen geprobeerd.
Maar mijn moeder's partner ging steeds verder achter uit.

Vorige week vrijdag stuurde mijn moeder een bericht dat ze die dag weer naar het  ziekenhuis waren geweest en dat de uroloog had gezegd niets meer te kunnen doen voor hem. Hij was uitbehandeld.
Wij zouden de zondag langsgaan en met wel in het hoofd dat dit een afscheid zou kunnen zijn (al hoopte ik dat we nog heel vaak langs zouden gaan en het afscheid konden uitstellen)

Zaterdagochtend belde mijn moeder mij om te zeggen dat het heel slecht ging en dat hij stervende was.
Ik heb wat spullen gepakt en ben naar mijn moeder gereden om haar bij te staan om bij haar te zijn.
En ik heb samen met mijn moeder aan zijn bed gestaan toen hij overleed.


Gisteren was de crematie en een herdenkingsdienst, met een paar sprekers en vooral veel muziek
Ook ik heb een paar woorden gesproken, omdat ik zeer veel respect voor deze man had. Hij maakte dat mijn moeder milder werd in haar oordeel en dat heeft de relatie tussen mijn moeder en mij zo veel goed gedaan. Daar ben ik hem innig dankbaar voor.

Hier mijn woorden;   (wel heb ik zijn naam weggehaald)

Lieve  XXXX 
Acht jaar geleden kwam jij in het leven van mijn moeder.
En niet veel later leerde ik jou ook kennen, een lieve bescheiden man met een grote passie voor alles wat groeit en bloeit.
Ik was zo blij dat mijn moeder weer een ' maatje' gevonden had en zag hoe goed jullie het samen hadden en hoe gelukkig jullie waren.
Ook mijn jongste dochter, sloot jou in haar hart en zei tegen jou; ' jij bent een beetje mijn opa' , waarmee jij haar ook in jouw hart sloot.
Maar vandaag moeten wij afscheid van jou nemen.
En dat doet pijn.
Jouw wens was om jouw leven te vieren.
Dat zullen we doen.
Niet meer met jou, maar wel met jou in onze gedachten.
Dag lieve XXXX, vaarwel



13 opmerkingen:

  1. sterkte, het leven kan soms raar lopen...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Lees al een tijdje bij je mee maar nu moet ik even reageren; gecondoleerd met dit verlies en veel sterkte en kracht voor jou, je gezin en natuurlijk je moeder.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sterkte voor je moeder en voor jullie allemaal. Heel verdrietig, zo'n nare ziekte!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een mooie woorden heel heel veel sterkte met deze voelbare lege plek
    X Es

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ppfff heftig zeg en dan ook vooral voor je moeder om dit twee keer mee te maken,mooie woorden heb gezegd,heel veel sterkte hoor

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat verdrietig... Ik wens jou, je moeder en al je geliefden heel veel sterkte toe! X

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Iedereen bedankt voor sterkte wensen en medeleven ♡

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Gecondoleerd Sandra. Nav je laatste blogpost ben ik even terug gaan lezen, had deze even gemist.
    Mooie speech. Mooi dat door hem jouw band met je moeder zoveel beter is geworden.
    Allemaal heel veel sterkte met jullie verlies.
    xx

    BeantwoordenVerwijderen
  9. sterkte voor jou en je moeder... ♥

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Och meisje, ik lees het nu pas... Wat verdrietig allemaal... 😢 Heel veel sterkte!! Ook voor je moeder... *kus*

    BeantwoordenVerwijderen