Afgelopen zaterdag stapten we 's ochtends in de auto en reden wel 900 km richting München, eigenlijk naar een klein dorpje onder München. Daar wonen mijn broer, schoonzus en hun twee kinderen.
Het waren dagen van met z'n allen rond de tafel, eten, drinken en bijpraten. Veel gelach en spelende kinderen om ons heen.
Dagen waarin je voelt hoe fijn het is om elkaar weer te zien.
We zagen stukjes van München ("de noordelijkste stad van Italië"). Aan dit plein zit een mooi terras waar wij toch wel een tijdje zaten.
En ik begrijp ook wel dat je hier wilt wonen, want wanneer je de straat uitloopt, sta je ineens in het bos.
En hier konden lief en ik ook even het nieuws wat we een paar dagen er voor kregen een plaatsje geven.
Ik schreef al een keer over de intense vermoeidheid van miss T. De kinderarts deelde onze bezorgdheid en liet haar bloed testen op heel veel verschillende dingen. En na een week kregen we hiervan uitslag, alles was prima alleen op het niet verdragen van gluten was de score zeer hoog. Een tweede test volgde, maar hierbij duurt het drie weken voor er een uitslag is, dus tot eind van de maand weten we niets zeker, kunnen we alleen maar vermoeden.
Mijn eerste reactie was van oké, dat word een dieet, maar daar kun je goed mee leven. Alleen hoe meer ik las, hoe meer beren ik op de weg zag, kinderopvang, school, na-schoolseopvang, spelen bij vriendjes, tractaties, feestjes, noem maar op.
En het schuldgevoel, hoe lang speelt dit al, hoe vaak heb ik haar 's middags niet horen zeggen dat ze pijn in haar buik heeft of dat ze zóó moe is.
We hebben nu besloten om de komende weken tot de uitslag toch te beginnen met gluten-vrij eten voor Tarja. We weten niet zeker dat dit het is, maar we kunnen het gevoelsmatig niet aan om ons kind nu nog voeding te geven, die haar in zekere zin 'vergiftigd'.
En met of zonder gluten we vieren toch heerlijk vakantie (alleen die zomer, die wil niet echt)