woensdag 18 augustus 2010

soms denk ik weleens

Ik las laatst in BIOscope (gratis blad van de groene passage te rotterdam) een artikel getiteld 'met je voeten in de klei', in dit artikel werd een stukje gequote van Richard Louv. Hij stelde het volgende ;"de babyboomers vormen waarschijnlijk de laatste generatie waarvan de leden in hun jeugd vrijelijk in het bos konden zwerven, het riviertje achter hun huis konden onderzoeken of op open stukjes land hutten konden bouwen. Kinderen, die na 1980 zijn geboren, hebben in  toenemende mate te maken met een natuurtekortsyndroom."

En dit deed mij nadenken. Ik ben zelf van ruim voor 1980, geboren en opgegroeid in een dorp. En mijn kleuter- en kinderjaren bestonden uit buitenspelen. Spelen in de tuin van de buren, waar een redelijk verwilderd stuk was, vol met vlierstruiken, waar we hutten van maakten. We speelden op het braakliggende land naast de huizen, daar grensde een weilandje aan en moestuinen van de mensen, die daar weer achter woonden. We maakten soep van slootwater en paardebloemen, maar vooral we speelden zonder toezicht en volkomen naar onze eigen fantasie. Er was daar ook de ruimte voor.

Mijn oudste kinderen zijn geboren ruim na 1980 in een nieuwbouwwijk in hetzelfde dorp (inmiddels stad), waar ik ben opgegroeid. Een wijk met redelijk wat groen en speelplekken. En ook hun dagen bestonden uit buitenspelen, met fietsjes in de straat, voetballen op het veld, hutten bouwen in de struiken. En ik kon zelf zien dat kinderen het fijnst spelen als je ze hun gang laat gaan, als ze hun fantasie mogen gebruiken.
Dus een glijbaan is leuk, maar zo'n glijbaan kan ook ineens een auto zijn of een bus met een bestuurder en passagiers.
Ik denk dus dat 'het probleem' niet ligt in te weinig ruimte om te spelen, maar eerder in de kans niet krijgen om tot spel te komen.
Ik heb soms het gevoel dat kinderen geen kind meer mogen zijn, dat er te veel gepraat wordt over ontwikkeling en vooral over ontwikkelingsachterstand.  Tijdens de basisschool jaren van mijn kinderen kreeg ik regelmatig de rillingen, want men had het maar over cito-toetsen, waarbij zelfs de kleuters twee keer per schooljaar een test moesten doorlopen. Ik kan daar niet bij met m'n hoofd, laat kleuters toch spelen in bouwhoek, poppenhoek of aan de zandtafel, alle spelend leren ze al zoveel vaardigheden.
Dan denk ik aan mijn eigen kleutertijd, veel spel en knutselen en achter in de klas een grote tafel, die werd aangepast aan het seizoen(nee, geen v.s., gewoon een rk kleuterschool) en ook de dingen die we knutselden hoorden bij dat seizoen. Wat ik me vooral herinner was rust en ritme. Nu zal toen (begin jaren '70) het leven ook veel rustiger geweest zijn, maar met rust bedoel ik, je was een kind en je kreeg ook de tijd om rustig kind te zijn. Groot zijn kwam later wel.
Het leven is nu veel drukker, gejaagder en in die drukte nemen we onze kinderen mee en ontnemen we hen de rust om zich in hun eigen tempo te ontwikkelen.

Maar ik dwaal af, het ging over buitenspelen. En dan kijk ik hier in de straat en zie iedere middag en avond kinderen op straat. Druk bezig met fietsen, skateboarden, waveboarden, ze hinkelen, knikkeren, spelen buskruit en zijn vooral bezig met kind zijn.

en omdat alleen tekst ook maar saai is, nog even een plaatje van het meisje.

12 opmerkingen:

  1. Ik ben het helemaal met je eens hoor, kinderen moeten tegenwoordig zoveel. Aan zoveel eisen voldoen, ze hebben bijna geen tijd meer om eens lekker te spelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mijn kinderen spelen ook veel buiten en hebben dat ook altijd gedaan. Juist vanwege de fantasie die ze dan kunnen invullen, zoals jij ook aangeeft. Een tak is niet alleen maar een tak, een glijbaan kan opeens een berg zijn, name it.

    Computertijd beperken en ze af en toe echt naar buiten duwen, is best nuttig. Ze leren dan ook omgaan met andere kinderen, samen dingen ontdekken en soms een ruzie uitvechten. Ook niet erg.

    Over het algemeen spelen kinderen wel minder buiten dan vroeger, maar of dat heel erg is, hangt af van wat ze dan binnen aan het doen zijn. Binnen kun je ook winkeltje spelen, koekjes bakken, knutselen, kortom je fantasie gebruiken.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Één van de redenen waarom ik zou graag zou willen verhuizen, is vanwege het 'buitenspelen". Kleine Uk is een echt buitenkind, en stuitert hier zo nu en dan mijn barbie-flatje door.
    En wat betreft de verplichtingen: Ik sta met mijn oren te klapperen, wanneer ik het wekelijkse programma van mijn bijna 7-jarige nichtje hoor. Ik ben ervan overtuigd dat uit verveling de meest creatieve ideeën naar boven komen. Het arme kind heeft echter geen tijd zich te vervelen, want haar dag zit volgepland met zaken die ze niet eens leuk vind te doen!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Er wordt nog steeds buiten gespeeld, dat ben ik met je eens. Maar ik denk toch dat wij vrijer waren. Oké thuis mocht ik ook niet zomaar overal naar toe, maar het gebied waar ik mocht komen wat toch wel aardig groot en het besloeg, een speeltuin enkele grasvelden en diverse straten. We waren altijd buiten. Maar in de weekenden en in de vakanties waren we op de camping, mijn vrijheid was daar nog groter, want er gebeurde nooit iets raars en er was maar één weg met verkeer. Heerlijk was het in de duinen, bij de bunkers, de uitkijktoren, het hertenkamp en het Brielse meer.

    Toen ik zelf kinderen had was aan het einde van de straat de polder en aan de andere kant een verwildert park en een speelplein achter het huis. Maar er was veel meer verkeer en ieder voorjaar weer die meldingen van toonders, niet alleen uit het geruchtencircuit, maar ook soms van de politie. Ik denk dat dat de vrijheid van mijn kinderen toch wel beknot heeft, niet dat ze minder op straat speelden, maar dat onbezorgd buitenspelen zoals mijn moeder mij liet doen, dat kon ik hen toch niet bieden. Mijn dochter werkt op een BSO, in de beperkte omgeving die ze daar hebben laat ze op haar manier ook de kinderen vrij en dat betekend dan niet al teveel regels en lekker in de modder en de plassen spelen, want er zijn toch droge kleren voorhanden. Zij zal waarschijnlijk ook ervaren dat ze zelf vrijer was dan de kinderen van nu. (toevallig hadden we het hier net over aan de telefoon, voordat ik met mijn blogrondje begon)

    De kinderen die ik hier zie buitenspelen, mogen dat hoofdzakelijk alleen voor de deur, een stukje kaal trottair. En dat is dan wel buiten, maar je voelt je absoluut niet vrij lijkt mij.

    Liefs, Haagje

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik ben het hartgrondig met je eens! Ik heb een vriendin in het basisonderwijs, die roept ook al jaren dat er veel te veel móet op school. Dat kleuters inderdaad al op jonge leeftijd getoetst worden (op kennis) is van de gekke. Spelen is de basis van alle kennis die je zult opdoen in je leven.
    Mijn kinderen zijn van vóór 1980. In de woonwijk waar we toen woonden speelden ze heerlijk met buurtkinderen, op de grote ruimten die er toen nog waren (een heel verschil met de kinderen die er kwamen wonen toe alles volgebouwd was!)
    Ook zij hebben goeie herinneringen aan die tijd en zijn, na de hele wereld rondgezworven te hebben, nog steeds bevriend met die buurtkinderen van toen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. ik ben het helemaal met je eens, als juf word ik regelmatig met de andere kant geconfronteerd , hoeveel tijd kost ons dit al die toetsen, noem maar op die wij veel liever in de kinderen zelf steken.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Lieve allemaal,
    leuk die reacties op mijn stukje. Ik denk inderdaad dat er gelukkig nog steeds veel buiten gespeeld wordt alleen dat de ruimte om dit "vrij"te doen steeds beperkter wordt.
    Leuk ook de reactie van de juf (mevrouw Williams) in ons midden, dat ook zij haar tijd veel liever aan de kinderen besteedt dan aan het nakijken van allerlei toetsen. En van die kant had ik het nog niet bekeken.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. *respect-knopje zoekt*

    Hier zie je zo weinig kinderen buiten spelen... Soms wel hoor maar in mijn herinnering waren wij vroeger (in de veilige jaren 80 :)) altijd buiten. Naar binnen als de lantaarnpalen aangingen.

    Of de angst gegrond is weet ik niet maar ik denk dat ik mijn kinderen ook met een minder gerust hart naar buiten stuur zoals mijn ma dat deed met ons.

    Verder ben ik het helemaal met je eens dat het wel redelijk idioot is dat peuters al testen en alles krijgen. Alsof dat helpt om ze 'betere' leerlingen te maken ofzo?

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Oh ja, ik ben het ook helemaal met je eens. Gelukkig spelen onze kinderen ook veel buiten. Heerlijk vind ik dat!

    Zo, en nu eens even bijlezen op je blog...

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Jaaa, buiten spelen; hutten bouwen en geheime clubjes op-richten, schatten verstoppen en zwervertje spelen. Geen Eisen maar IJs!

    BeantwoordenVerwijderen