En ineens wordt Tarja groot, ze tijgert door de kamer, jaagt de katten schrik aan met haar plotselinge mobiliteit en deed mij heel verbaasd kijken toen ze ineens achter me in de keuken lag, terwijl ze twee tellen ervoor nog gewoon bij haar mandje blokken in de kamer zat. Ik weet nu ook weer dat dit de periode is dat je ogen in je achterhoofd moet hebben en heel alert moet zijn op plotselinge stiltes. Zo lag ze ineens heel stil in de keuken met haar handjes in de waterbak van de katten te spetteren. Het valt me nu ook op hoeveel ze al begrijpt, vanmorgen had ik brood voor haar gemaakt en zij tegen haar; ga je mee, brood eten. En ik liep met haar bord naar de kamer en meteen tijgerde ze achter me aan naar haar stoel. Zo ineens zie ik mijn baby veranderen in een dreumes, die dag naar me zwaait als ik haar naar het kdv breng en die in haar handjes klapt als we zingen.
Dan hadden we deze week ook moeilijke gesprekken, over geld dus. We moeten de hypotheek regelen en dus de dingen op een rijtje zetten, wat willen we en wat moeten we nog regelen. Zelf hadden we al aardig wat op papier gezet, dit heen en weer gepraat met de hypothekenman en die gaat het nu aanvragen. Ik vind dat soms moeilijk die gesprekken over verre toekomst en geld, het is voor mij te abstract, ik wil gewoon weten wat we per maand kwijt zijn, zodat ik daar de maandelijkse uitgaven aan kan aanpassen.
En gisteravond gingen lief en ik weer een keer uit eten, voor het eerst sinds Tarja geboren is (en zij is nu 11 maanden). Jasper en Marlous waren onze oppas, maar die hadden het rustig want nadat ik Tarja op bed had gelegd is ze lekker blijven slapen.
Dus wij reden samen naar Rotterdam om bij Rotown wat te gaan eten, t was lekker en leuk en ook fijn om weer eens echt samen te zijn. We hebben maar afgesproken om te kijken of het ons lukt om een keer in de maand samen weg te gaan.
Klein detail, we hebben dus voornamelijk gekletst over Tarja, over hoe leuk ze is en hoe hard het gaat. Een beetje ouders met ontwenningsverschijnselen.
En mijn gevoel van herfst, toen ik van de week 's ochtends naar het kdv reed, viel me ineens op dat de kastanjebomen die daar staan, al beginnen te verkleuren naar bruin. En de vlier in de tuin, die volhangt met trossen bessen, heeft al veel gele bladeren. De eerste tekenen van de komende herfst, het langzame verwelken van de natuur. En ik hou van deze tijd, de temperatuur nog volop zomers, maar alles wat groeit is duidelijk over het hoogtepunt heen.
Dus eigenlijk wil ik van het weekend nog even naar het bos, lekker lopen tussen de bomen en genieten van het laatste stukje zomer.
zo herkenbaar, dat baby-afzijn van je jongste, die snelle veranderingen, de naderende herfst (o wat geniet ik daar altijd ook van!)die je vooral ook ziet in het afnemende licht, en dat bewust tijd nemen voor elkaar....belangrijk!
BeantwoordenVerwijderenSUcces met jullie huis...