maandag 18 mei 2009

soms maak ik mij kwaad

als ik zie, hoe alles op uiterlijk wordt gebaseerd. Dat het aantal kilo's dat je weegt(lees zo min mogelijk), het aantal rimpels dat je hebt(lees botox-uitdrukkingsloos), je schoonheid bepaalt. Voor mij zit echte schoonheid van binnen, is iemand met rimpels en misschien een kilootje of wat teveel, iemand die leeft, die iets heeft ervaren, die mij iets kan vertellen.


Waar deze boosheid ineens vandaan komt. Ik kijk naar m'n bijna-puber dochter, een pracht meid van 11. Ze staat nu tussen twee werelden, het ene moment nog kind en dan ineens een klein vrouwtje. Dat ze van mooie kleren houdt en van winkelen vind ik prima, maar dat zij en haar vriendinnen constant bezig zijn met hun gewicht en dat zij hierdoor probeert om niet te ontbijten, dat maakt mij boos. Boos en ook machteloos, want waarom kan ik haar niet laten zien dat ze mooi is, mooi van binnen en van buiten. Waarom dringen mijn woorden niet tot haar door.


En ik zie mezelf, eind zesde klas, kleren kopen met m'n moeder. Ik pas een legergroenjurkje(dat was toen mode, ja), kom uit de paskamer en kijk in de spiegel en dan zegt m'n moeder dat ik behoorlijk mollig begin te worden en maar moet uitkijken dat ik niet dik wordt. Ik wil niet zeggen wat zo'n achteloos geplaatste opmerking met je doet. (het feit dat ik me het nu nog herinner, zegt al genoeg) Dat mollige was trouwens alleen maar een voorbode van een groeispurt, want van een van de kleinste meisjes van de klas, groeide ik in de zomer naar een van de langste van de klas. Maar daarom wil ik dat mijn dochter blij is met wie ze is, want ze is een prachtmeid.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten